Όταν ο παραμυθάς γράφει (Ο συγγραφέας παραμυθάς)

Γράφει η παραμυθού Μαρία

Ιστορίες και παραμύθια στο χαρτί για καλύτερη θέα!

Η γραφή είναι ένας τόπος. Σε αυτόν συναντιούνται άνθρωποι από διάφορα μέρη. Από τότε που ο άνθρωπος επινόησε τη γραφή τα πάντα άλλαξαν. Οι ιδέες, τα νοήματα, οι μνήμες που πετούν ελεύθερες στους ουρανούς της σκέψης πιάνονται στα δίχτυα της γραφής και γίνονται μαύρα χνάρια σε ατέλειωτες βιβλιοσελίδες και ο τόπος της γραφής πλουτίζει, γεμίζει, έχει να μοιραστεί και να μοιράσει.

Πόσες γνώσεις, πόσες σκέψεις, πόσες ιδέες, πόση φαντασία δεν έγιναν βιβλία. Πόσες και πόσες ιστορίες και παραμύθια δεν μπήκαν στα βιβλία και αυτό που δεν κατάφερε η γλώσσα το κατάφερε το χαρτί: να μεταφέρει από μέρη άγνωστα και μακρινά όσα δεν θα μπορούσε ποτέ να μεταφέρει κανένας ταξιδιώτης και πραματευτής στις προφορικές του διηγήσεις. Η αλήθεια να λέγεται. Η ποσότητα είναι ασύγκριτη…

Ο παραμυθάς είναι άνθρωπος προφορικός, ζει και αναπνέει με τις λέξεις του, τις ιστορίες του, τα αερικά λόγια στο μυαλό του που τα βάζει σε μια σειρά και ανοίγει το στόμα και τα λέει. Ακούει και φτιάχνει ιστορίες. Τα εργαλεία του είναι τα αυτιά του, η γλώσσα του, η μνήμη και η ικανότητά του να συνθέτει από βιώματα και ακούσματα ιστορίες.

Φαινομενικά έχει πολλά κοινά με τους ανθρώπους της γραφής, με τους συγγραφείς, όπως: την καλή «ακοή», την επαφή με το βίωμα, τη γνώση και την τέχνη της γλώσσας, τη φαντασία, τη σύνθεση, τη μνήμη, την έρευνα, την ανάγκη να μοιραστεί τα λόγια και τις ιδέες που πετούν στο κεφάλι του…
Όμως, ενώ η γραφή μένει, η αφήγηση του παραμυθά είναι τόσο εφήμερη, τόσο φθαρτή. Λες την ιστορία σου και χάνεται την ίδια ώρα σε δεκάδες αυτιά και μάτια.

Αυτό το στιγμιαίο, το εφήμερο, αυτό που γίνεται μέσα σου, η ιστορία και το παραμύθι που λες, είναι ο πλούτος και η ευλογία σου, που όμως βλέπεις να χάνεται σε μια στιγμή βαθιά στις καρδιές των ακροατών…

Βιβλία γεμάτα παραμύθια και ιστορίες

Τελικά τα λόγια που φεύγουν και πετούν,ίσως είναι και ένας δράκος εμπρός σου. Σε μια μάχη μαζί του και γνωρίζοντας τη δύναμη της αιώνιας γραφής μπαίνεις στη σκέψη «πώς να αφήσεις τα λόγια σου να πετάξουν μακριά και να χαθούν»; Πώς να αφήσεις εσύ σύγχρονε παραμυθά (που έχεις γεννηθεί σε ένα εγγράμματο κόσμο, όπου όλα γράφονται για να έχουν σημασία), τις ιστορίες σου σε μερικά ζευγάρια αυτιά αφού γράφοντας τις ΞΕΡΕΙΣ πόσοι περισσότεροι θα απλώσουν προς τα σένα να δουν τι έχεις να πεις, τι να μοιραστείς.
Θαυμαστές ιστορίες και σκέψεις από το δικό σου κόσμο και από τα λόγια σου τα αερικά.

Είναι ένα δίλημμα...

Δεν ξέρω..σκέφτομαι πως η γραφή έχει τόση δύναμη που είναι ίσως ανίκητη. Αυτά τα μικρά μαύρα χνάρια που πατούν λευκό χαρτί και μένουν για πάντα εκεί μήπως είναι τελικά γίγαντες μπροστά τη φωνή μας; Μήπως είναι πιο δυνατά εμπρός στην ευλογία της αφήγησης και σε αυτό το εφήμερο, το φθαρτό, το μαγικό συναίσθημα που δημιουργείται σαν μυσταγωγία την ώρα εκείνη;

Θα χαθείς μέσα στις σκέψεις σου,
 αλλά στο τέλος θα βγεις πλουσιότερος

Πολύ πάλεψα κι εγώ με την λαλιά μου, τη μέσα και την έξω απέναντι στην γραφή. Τελικά σκέφτηκα και πού είναι το κακό; 'Ένας παραμυθάς έρχεται κι εκείνος στον τόπο της γραφής αλλά όχι ως συγγραφέας. Έρχεται σαν ένας άνθρωπος του λόγου και της τέχνης του, γεμάτος ιστορίες και βάζει τη "φωνή" του σ αυτά που γράφει...
Περίπλοκο αλλά ενδιαφέρον. 
Είναι μια ανάγκη βαθιά να αφήσεις μερικές σκέψεις στο χαρτί ή στο δίκτυο, να φτιάξεις χνάρια. Έτσι είναι και δεν είναι κακό. Οι παραμυθάδες σε όλο τον κόσμο γράφουν βιβλία, αφήνουν τις ιστορίες τους στο χαρτί, όμως όλοι μα όλοι ξέρουμε βαθιά μέσα μας πως αυτές οι ιστορίες έχουν την ανάσα του παραμυθά!!!

Μια ανάσα που ακούγεται και παίρνει δύναμη απο τις αφηγήσεις μας.



(σκέψεις μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού)

Με αγάπη

παραμυθού Μαρία Παπανικολάου