Θυμάμαι μια φορά στη Τζιά...ήταν στη Τζιά ή σε ένα τρόλεϊ στην Αθήνα (τραγική μνήμη για παραμυθού); Ενώ όλος ο κόσμος προσπαθούσε να φτάσει στις δουλειές του, εμείς συζητούσαμε (αρκετά ζωηρά, όπως άλλωστε κάνουν οι παραμυθάδες) για το αν η αφήγηση είναι παράσταση και αν θα πρέπει να τη βλέπουμε έτσι και αν θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε γι αυτή, να επιλέγουμε τι θα φορέσουμε, τα παραμύθια μας...Αν πρέπει να ετοιμάζουμε τη φωνή μας και τα υπόλοιπα εκφραστικά μας μέσα... Όχι, δεν είναι ώρα να σας εξιστορήσω ποιος πίστευε τι και αν καταλήξαμε κάπου. Μπορεί και να μην καταλήξαμε, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως εκτίμησα τον Ταξιάρχη για ένα πράγμα, για την απόλυτη και αποκλειστική αφοσίωσή του στην Αφήγηση.
Ο Ταξιάρχης ο Μπεληγιάννης την αφήγηση την έχει παντρευτεί και ζουν μαζί με τα καλά και τα άσχημα. Στους δύσκολους και τους καλούς καιρούς. Και είμαι σίγουρη πως έτσι θα μείνουν γιατί η αγάπη ενώνει για πάντα!
Τον σέβομαι τον Ταξιάρχη για αυτό και σας τον παρουσιάζω. Τον ευχαριστώ θερμά που μου απάντησε τις παρακάτω ερωτήσεις για να τον γνωρίσετε κι εσείς!
Ερ.:Ταξιάρχη πως
συνατήθηκες με την αφήγηση;
Απ.:Με την αφήγηση δεν συναντήθηκα απλά, θα έλεγα ότι τράκαρα και η σύγκρουση ήταν σφοδρή! Πριν από 6 χρόνια, τον Οκτώβριο του 2006, μετά από παρότρυνση της παραμυθούς Τατιάνας Φραγκούλια, βρέθηκα στον φιλόξενο και μαγικό χώρο του πολιτιστικού στεκιού του ΚΕΘΕΑ "Διάβαση" με την εντύπωση ότι θα ακούσω ιστορίες. Εκεί βρέθηκα μπροστά σε μια γυναίκα που μου άλλαξε τη ζωή! Τη Λίλη Λαμπρέλλη. Βέβαια δεν επρόκειτο για κάποια παράσταση αφήγησης αλλά για σεμινάριο για το παραμύθι και την συμβολική του προσέγγιση. Ο τρόπος με τον οποίο η κα Λαμπρέλλη μετέδιδε την αγάπη της για το παραμύθι ήταν αρκετός για να με κάνει να το ερωτευθώ! Από εκεί πέρα παρακολούθησα και άλλα σεμινάρια και βρέθηκα δίπλα σε σπουδαίες παραμυθούδες και δασκάλες. Την Αγνή Στρουμπούλη και τη Σάσσα Βούλγαρη. Και είναι πραγματικά μαγικό το πως η καθεμία από τις τρεις τους φτάνει στο παραμύθι μέσα από διαφορετικό μονοπάτι! Βέβαια η "μαθητεία" δεν σταματά ποτέ και έτσι μετά από αρκετό καιρό τα κατάφερα, επιτέλους, να ξεκινήσω και ένα κύκλο σεμιναρίων με τον Dr Στέλιο Πελασγό. Και βέβαια από εκείνο τον Οκτώβρη του 2006 έχω παρακολουθήσει εκατοντάδες αφηγήσεις παραμυθάδων, επαγγελματιών και μη. Απλά η συνάντηση μου με την αφήγηση και το παραμύθι ήταν ένας σταθμός στη ζωή μου που μου άλλαξε τον τρόπο σκέψεις και το βλέμμα με το οποίο βλέπω τη ζωή!
Ερ.: Ποιες είναι
οι αγαπημένες σου ιστορίες και σου αρέσει να αφηγείσαι μόνος ή με άλλον
αφηγητή;
Απ.:Αγαπημένες ιστορίες πολλές! Κυρίως τα μαγικά παραμύθια. Αν θα έπρεπε να επιλέξω ένα παραμύθι, αυτό θα ήταν ο Πολυροβιθάς. Το συγκεκριμένο παραμύθι, για εμένα, δεν είναι απλά μια ιστορία, είναι στάση ζωής. Από εκεί και πέρα λατρεύω το παραμύθι του Ουρασίμα Ταρο, τον Φόβο, τον Δακρυγιάννη, τα δεκανίκια και το πετειναράκι! Βέβαια πολύ δύσκολα να μη μου αρέσει κάποιο παραμύθι. Όσο για το αν προτιμώ να αφηγούμαι μόνος μου ή με άλλον αφηγητή, δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Μάλλον έχει να κάνει με την διάθεση και την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι κάθε φορά. Αν έπρεπε να διαλέξω θα διάλεγα την αφήγηση με κάποιον άλλον αφηγητή. Έχω κάνει αρκετές αφηγήσεις με άλλους αφηγητές δίπλα μου και κυρίως με την Ηλέκτρα Νέγκα, την Αγγελική Γεωργίτση, το Γιώργο Ιωάννου και το Σπύρο Καλτικόπουλο και τη Μαρούσα Απειρανθίτου. Αν και ο δρόμος του παραμυθά είναι μοναχικός (όπως λέει και γ δασκάλα μου Λίλη Λαμπρέλλη) είναι ωραίο να τον μοιράζεσαι, εκτός από το κοινό και με κάποιον άλλο αφηγητή.
Ερ.:Γιατί οι
άντρες δεν έρχονται εύκολα στην αφήγηση πιστεύεις;
Απ.:Νομίζω ότι είναι λίγο παρεξηγημένο το ότι οι
άντρες δεν έρχονται εύκολα στην αφήγηση. Δεν έχει τύχη να βρεθώ σε κάποια
αφήγηση στην οποία δεν υπήρχαν άντρες. Σίγουρα δεν είναι η πλειοψηφία
(τουλάχιστον τις περισσότερες φορές) και σε αυτό νομίζω ότι ρόλο παίζει κυρίως
η λανθασμένη άποψη ότι το παραμύθι είναι μόνο για παιδιά. Τα στερεότυπα της
κοινωνίας που θέλουν τον άντρα "μάτσο" χωρίς πολλές καλλιτεχνικές
ευαισθησίες και η διαπαιδαγώγηση που παίρνουν από το σπίτι προς αυτή τη
κατεύθυνση σίγουρα παίζει το ρόλο της.
Ερ.: Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη θεματολογία στις
φετινές σου αφηγήσεις;
Απ.: Δεν
υπάρχει κάποια στάνταρ θεματολογία στις φετινές μου αφηγήσεις και γενικότερα
και στις παλιότερες αφηγήσεις που έχω κάνει. Πάντα το θέμα για μια παράσταση
αφήγησης έχει να κάνει με τον χώρο που θα γίνει η αφήγηση και την εποχή που
γίνεται. Για παράδειγμα τη περίοδο των Χριστουγέννων σίγουρα οι αφηγήσεις μου
θα έχουν σαν θέμα τα καλικατζάρια! Αλλά σε γενικές γραμμές δεν έχω κάποια
θεματολογία που να τρέχει όλη τη χρονιά.
Ερ.: Που
αφηγήσαι τώρα και τι ετοιμάζεις για το άμεσο μέλλον;
Απ.: Τώρα έχω μια σταθερή συνεργασία με δύο
χώρους στους οποίους αφηγούμαι. Το παραδοσιακό καθέ-ρακάδικο "Αέρας
Πεχλιβάνης" στον Πειραιά, όπου αφηγούμαι τα τελευταία 2 χρόνια, και ο
χώρος ελεύθερης έκφρασης και ελεύθερης συνεισφοράς Ζp87 στα
Εξάρχεια. Από εκεί και πέρα είμαι σε συζητήσεις και με δυο άλλους χώρους αλλά
ακόμα δεν έχουμε καταλήξει. Επίσης δεν ξέρω ακόμα αν θα συνεχιστεί και φέτος
μια συνεργασία που είχα τα δυο τελευταία χρόνια με το σύνολο παραδοσιακής
μουσικής του τμήματος μουσικών σπουδών του πανεπιστήμιου των Αθηνών και το
μουσείο Ελληνικών λαϊκών οργάνων Φοίβου Ανωγειαννάκη. Όποιος θέλει να
ενημερώνετε για τις αφηγήσεις μου μπορεί να μου στείλει ένα email στο tbeligiannis@gmail.com ή να με
βρει στο facebook σαν Taxiarchis Mpeligiannis.
Μαρία Παπανικολάου
Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2012