Μέρες σκέφτομαι τι θα μπορούσα να γράψω μέσα στη ζέστη, την
καλοκαιρινή ραστώνη και την απαξίωση της καθημερινότητας στους ουρανούς της
ελευθερίας , της «διακοπής» από την
επανάληψη, των ανοιχτών θαλασσών και των ψηλών βουνοκορφών, της σπιτικής
βυσσινάδας και της αυλής με τα βασιλικά... Τι να πει άραγε κανείς μια τέτοια
εποχή; ΝΑ ΠΕΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ!
"Είναι απογευματάκι,
κούπες με πράσινο τσάι στο τραπεζάκι της κουζινας στην εστία κάποιου πανεπιστημίου
κάπου στη Γηραιά Αλβιώνα, πριν αρκετά χρόνια και ο καλός μου συμφοιτητής Μάνου,
από την Ινδία, με ρωτά τι θέλω να κάνω όταν γυρίσω στην Ελλάδα «I want to be a storyteller” του απαντώ με
σιγουριά. Δεν έχω δει κάποιον να με κοιτάει με τόσο σεβασμό όταν άκουσε πως
ήθελα να γίνω αφηγήτρια.
Ο Μάνου είναι Ινδός από την κάστα των Βραχμάνων, ινδουιστής
και αυστηρός χορτοφάγος. Ζει πια με την
όμορφη οικογένειά του στο Νέο Δελχί. Έκανε, τότε, μεταπτυχιακό στα Οικονομικά αλλά
ως Βραχμάνος ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε
βαθιά τη φιλοσοφία, την πίστη και την ιστορία του λαού του.
Α αγαπούσε και τον
Ινδό Θεό –Μαϊμού, τον Χάνουμαν. Προσευχόταν με υπομονή και σεβασμό κάθε πρωί
και ασκούσε με συνέπεια τα θρησκευτικά του καθήκοντα.
Μετά τη συζήτησή μας, στο επόμενο ταξίδι του στην Ινδία αγόρασε
ένα βιβλίο με Ινδικά παραμύθια στα Αγγλικά και έκανε τον κόπο να μου το φέρει
μαζί με τις γεμάτες βαλίτσες του. Υπέροχο δώρο! Υπέροχα παραμύθια και ιστορίες!
Τον ευχαρίστησα τότε και ακόμα τον ευχαριστώ!
Μαζί με το βιβλίο, μου έφερε και μια ιστορία, από τον παππού
του, αληθινή, λιτή και όμορφη. Είναι για έναν άνθρωπο που έμαθε ακούγοντας και δουλεύοντας,
με υπομονή και αγάπη για την γνώση. Είναι κάπως έτσι, αν δεν με απατά η μνήμη
μου:
« Η Ινδία είναι μια
τεράστια χώρα με πολλές πολιτείες και χωριά. Είναι μια χώρα με πολλές
αντιθέσεις, πολλούς θεούς και θεές,
πολλούς σοφούς, αρκετούς πλούσιους
ανθρώπους και πολλούς πολλούς φτωχούς ...
Σε μια από αυτές τις πολιτείες, στα βάθη της αχανούς αυτής
χώρας, ζούσε ένας βασιλιάς, που αγαπούσε τη γνώση και το λαό του. Ο βασιλιάς
αυτός ήταν ο ίδιος και ο δικαστής της φυλής, γιατί του άρεσε να ζει με τα
προβλήματα του λαού του και να προσπαθεί να τα λύσει.
Είχε φτιάξει μια μεγάλη βεράντα έξω από το παλάτι του και
κάθε πρωί είχε ακρόαση. Έπαιρνε τη θέση του και περίμενε να ακούσει, σκέψεις,
πόνους της ψυχής, όλα …
Κάθε πρωί ερχόταν ο κόσμος και με υπομονή περίμενε να πει το πρόβλημά
του. Ο βασιλιάς τα άκουγε όλα και μόνος ή με τη βοήθεια των
σοφών του, έδινε τη συμβουλή του, την απόφαση ή τη διαταγή του.
Όλα τα άντεχε με
υπομονή και αγάπη ο βασιλιάς, εκτός ΑΠΟ ΤΗ ΖΕΣΤΗ!! Και η ζέστη ήταν αφόρητη…
Έτσι διόρισε έναν υπηρέτη να τραβά τα σχοινιά ενός μηχανισμού
σαν τέντα, πάνω κάτω, πάνω κάτω, που δημιουργούσε αέρα για να δροσίζεται ο
βασιλιάς, όλη την ώρα της ακρόασης. Ετούτος ο υπηρέτης ήταν ένας εργατικός και
έξυπνος άνθρωπος. Την ώρα που εργαζόταν κάνοντας αέρα στο βασιλιά, άκουγε με
προσοχή, άκουγε βαθιά και με επίγνωση: Φιλοσοφία, θρησκεία, λογική, ηθική, οικονομικά
και αστρολογία, όλα τα είχε μάθει ο υπηρέτης ακούγοντας το βασιλιά και τους
σοφούς του πίσω από τις κουρτίνες, τραβώντας τα σχοινιά και κάνοντας αέρα για
χρόνια και χρόνια, για καιρό πολύυυυυυ. Ο βασιλιάς θαύμασε την ικανότητα αυτού
του ανθρώπου να ακούει και να μαθαίνει . Τον εκτίμησε.
Κάποτε ο βασιλιάς αρρώστησε και δεν μπορούσε να πάει στη
βεράντα του να ακούσει τον κόσμο και να δώσει λύσεις, παρηγοριά και αγάπη στο
λαό του. Όταν το ρώτησαν ποιος από τους σοφούς ή τους γιούς του θα τον
αντικαθιστούσε, ο βασιλιάς είπε: «ΚΑΝΕΝΑΣ από αυτούς. Οι γιοί μου σπάνια
έρχονται στη βεράντα να ακούσουν το λαό μου και οι σοφοί είναι όλο θεωρίες. Θα με αντικαταστήσει, είπε, ο άνθρωπος πίσω
από τις κουρτίνες που κάνει αέρα τραβώντας τα σχοινιά». Όλοι τα έχασαν, πώς
μπορούσε ένας απλός και αγράμματος άνθρωπος να τα καταφέρει σε ένα τόσο δύσκολο
έργο; Μα, αυτή ήταν η διαταγή του βασιλιά και έγινε όπως εκείνος όρισε.
Έτσι έγινε και ο άνθρωπος πίσω από τις κουρτίνες
αντικατέστησε το βασιλιά και έδωσε χρήσιμες λύσεις και σοφές συμβουλές για όσο
καιρό έκανε να γίνει καλά ο Βασιλιάς. Και όλοι, μα όλοι θαύμασαν αυτόν τον απλό
άνθρωπο, που έμαθε, ακούγοντας μόνο, για
χρόνια και χρόνια και χρόνια, πίσω από τις κουρτίνες…»
Αυτή ήταν η ιστορία του Μάνου που ακόμα βρίσκω συναρπαστική
και τούτο το καλοκαίρι μου την έφερε μπροστά μου σαν ένα χέρι βοηθητικό στο
διακόνημα της ακοής.
Υποκλίνομαι στην αφεντιά σας
Καλά μπάνια, όμορφες παρέες για να φτιάξουμε αναμνήσεις, θα
μας χρειαστούν
Μαρία παραμυθού
15/07/2017