Έχετε καταλάβει την αγάπη και την αδυναμία μου (στα όρια της εμμονής) για τους Έλληνες αφηγητές.
Πιστεύω, πως η αφήγηση όταν γίνεται στη μητρική σου γλώσσα, δημιουργεί μια μαγική σύνδεση με το βαθύ παρελθόν σου, μέσα από τα σημεία και τα σύμβολα, μέσα από τις σιωπές και τις ανάσες (που έχουν και αυτές γλώσσα) ή από τη στάση του σώματος και τις χειρονομίες... Είναι μεγάλη κουβέντα ...θα την ανοίξουμε κάποτε!
Έτσι λοιπόν, η Αχελώνα σέρνει το καβούκι της και σεργιανάει στα στέκια των Ελλήνων αφηγητών και μαθαίνει νέα τους, ακούει τις ιστορίες τους, τις αγάπες τους, τις αγωνίες τους, τη φωνή τους...
ΌΜΩΣ, αυτό δε σημαίνει πως κλείνει τα αυτιά της σε φωνές που έρχονται από αλλού, που μιλάνε μια άλλη γλώσσα, που σωπαίνουν και φωνάζουν και γελάνε και χειρονομούν τόσο όμοια και τόσο διαφορετικά. Αφηγητές που κουβαλούν την κουλτούρα και το παρελθόν τους και που η φωνή τους μπορεί να σε συγκινήσει, να σε αφυπνίσει, να σε διδάξει ακόμα και να σε χαλαρώσει σε σημείο να κοιμηθείς (μεγάλη και αυτή ικανότητα του αφηγητή).
Λοιπόν μια τέτοια φωνή είναι και ο Dan Yashinsky. Από καιρό ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη δουλειά αυτού του αγαπημένου αφηγητή. Ξέρετε, κάθε αφηγητής είναι ΤΟΣΟ μοναδικός και αυτή η μοναδικότητα είναι που κάνει καθένα μας ενδιαφέροντα ή αδιάφορο, καταπληκτικό ή βαρετό στα αυτιά και τα μάτια των θεατών.
Ανάλογα με τα "κύματα" που εκπέμπει ο καθένας μας προσελκύει και προσελκύεται από πολλούς ή από λίγους, από μικρούς ή από μεγάλους ή σε ιδανικές συνθήκες από όλους (άλλη μεγάλη θεωρία, άλλη φορά και αυτή..). Έτσι και ο αφηγητής που αρέσει με μένα μπορεί να μην αρέσει σε κάποιον άλλο και πάει λέγοντας...
Βέβαια, όταν ο αφηγητής είναι καλός μπορείς να υποκλιθείς και να φύγεις ή να μείνεις και να τον κοιτάς σαν χάνος, έχοντας ανακαλύψει την Αμερική.
Κάτι τέτοιο έπαθα και εγώ με τον Yashinsky έναν Καναδο-Εβραίο αφηγητή που είδα για πρώτη φορά από κοντά στο BEYOND THE BORDER στην Ουαλία το 2003.
Στην αρχή όταν τον άκουσα είπα: "Μα αφηγείται τώρα αυτός;"
Επιμελώς ατημέλητος, χαλαρός αλλά μεθοδικός, ήρεμος αλλά με μια εσωτερική δύναμη. Ήπιος και ζεστός, κατάφερνε να κλιμακώνει την ιστορία και να σε κρατάει καθισμένο στο υγρό Ουαλέζικο χώμα κάτω από μια μεγάλη τέντα.Όχι οι καλύτερες συνθήκες στα αλήθεια (τι έχουμε περάσει για την αφήγηση: νυχτέρια, πρωινα, δρόμους και στενά, βουνά και λαγκάδια ...άστα!)
Τα χρόνια πέρασαν και όποτε ήθελα να "μελετήσω" τη δουλειά του γυρνούσα και τον άκουγα (τι θείο δώρο το YOU TUBE).
Επειδή, ο εγκιβωτισμός, το χιούμορ, η ειλικρίνεια, η εισαγωγή σύγχρονων σχολίων σε παλιά παραμύθια και γενικά μια μικρή προβοκάτσια στην ίδια σου την ιστορία είναι το στυλ που μου αρέσει να μελετώ, πολύ χαίρομαι όταν τον ακούω να αφηγείται.
Περισσότερα για αυτόν θα βρείτε στο site του
Dan Yashinsky
Απολαύστε τον, δίπλα από το άρθρο μου έχω μερικά βιντεάκια από το you tube (δείτε το THE SILENT PRINCE). Είναι γνωστό το παραμύθι αλλά το πάει και το φέρνει με μαεστρία και χιούμορ!
Σας χαιρετώ μέχρι την επόμενη φορά και σας ευχαριστώ που έχετε αγκαλιάσει το blog!
ΚΑΛΕΣ ΜΑΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ!
Μαρία Παπανικολάου