Φίλες και φίλοι,
Ελπίζω να είστε καλά. Μαθαίνω πως πολύ όμορφα πράγματα ετοιμάζονται για το καλοκαίρι και πολύ χαίρομαι! Αφηγήσεις, φεστιβάλ, πρωτοβουλίες και δράσεις!!!
Θα σας ενημερώνω όταν κάτι οριστικοποιείται.
Θα σας πω την ιστορία όμως για το πώς τη θυμήθηκα. (Δεν το γλιτώνετε αυτό).
Τις προάλλες, μπήκα στο τραμ για Νέα Σμύρνη. Στη στάση Μπακνανά (ωραία ακούγεται, πάντα κάνω χάζι όταν έρχεται η ώρα να πει η φωνή του τραμ "ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ ΜΠΑΚΝΑΝΑ") τελοσπάντων, μην ξεφεύγω από το θέμα, στη στάση αυτή λοιπόν μπαίνει ένα ζευγάρι Βαλκάνιοι, τώρα από που θα σας γελάσω. Κάθονται. Σε λίγο η γυναίκα αρχίζει και μιλάει. Λέει, λέει, λέει...Αδύνατη, σκούρα επιδερμίδα, μαντίλι στο κεφάλι και κάτι μάτια που πετάνε φωτιές, κρατάει μαγκούρα. Λέει ιστορίες στον άντρα της, τα χέρια στον αέρα, τα μάτια, το κεφάλι, όλα φλέγονται μέσα από τις λέξεις της.
Και εγώ χαζεύω γιατί βλέπω μια παραμυθού με τα όλα της. Έχει σκίσει το χρόνο, έχει έρθει από άλλη διάσταση, έχει βρεθεί σε ένα τραμ και μου χαρίζει μια ιστορία. Ιδέα δεν είχα τι έλεγε. Από μόνη της ήταν μια ιστορία.
Έτσι θυμήθηκα την DIANE FERLATTE, μέσα από μια άλλη γυναίκα σε ένα τραμ και μέσα από τον τρόπο που έλεγε την δική της ιστορία.
Το ένα έφερε το άλλο. Όταν γύρισα σπίτι, τη βρήκα ξανά στο You tube.
Παρατηρήστε αρχικά, την βαθιά και απαλή φωνή της (τι χάρισμα για ένα παραμυθά η φωνή). Παρατηρήστε πως βάζει τον κόσμο "μέσα" στο πρώτο λεπτό. Το σώμα της που ανοίγει με ένα τραγούδι.
Τον Α-ΠΙΣΤΕΥΤΟ ρυθμό της!!!!! (ευλογία)
Το βλέμμα που τους χαϊδεύει απαλά όλους και γίνεται τόσο κοντινό και φιλικό.
Τα χέρια της μια μεγάλη αγκαλιά, ανοιχτή και φιλόξενη.
Είναι πληθωρική, είναι ένα φιλόξενο, μεγάλο… σπίτι ολόκληρη. Μια πίσω αυλή, με όλους μας μαζεμένους να ακούμε την ιστορία της. Ξεχνάς ότι λέει την ιστορία της σε ένα αμφιθέατρο, τόσο κρύο και απρόσωπο. Μαύρο φόντο πίσω, κι όμως έχεις την αίσθηση ότι κάπου καίει μια φωτιά πιο πέρα...
Είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ περίπτωση η κυρία Ferlatte!!!
Διάλεξα να ακούσετε μια ιστορία και όχι ένα παραμύθι. Τα θέματά της είναι περισσότερο Αφροαμερικανικά, αλλά εδώ αφηγείται μια ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ οικογενειακή ιστορία. Ε, ναι δε λέμε όλοι οι αφηγητές μόνο μαγικά παραμύθια. Το πεδίο είναι ΑΒΑΘΕΣ!
Μου αρέσει και μένα να αφηγούμαι οικογενειακές ιστορίες (η πρώτη ιστορία που αφηγήθηκα ποτέ ήταν ΤΟ ΚΟΝΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΑΚΙ μια ιστορία του Θείου μου του Κώστα, στο Εργαστήρι Μαιρηβή), μετά όλοι αφηγούνταν μαγικό παραμύθι και έπεσα κι εγώ μέσα.
Το αγαπώ το παραμύθι. Όμως και οι σύγχρονες ανθρώπινες ιστορίες με μαγεύουν.
Όταν άκουσα τη Ferlatte, βρήκα μια αδερφή ψυχή.
Δεν θέλω να σας προϊδεάσω...ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ άλλη μια μεγάλη αφηγήτρια! Ελπίζω να σας αρέσει.
Δεν έχω άλλα λόγια...
Αναζητηστε περισσότερα βίντεο, δε θα χάσετε
Καλή μας εβδομάδα και ΚΑΛΕΣ ΜΑΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ !!!
Μαρία Παπανικολάου
Αφηγήτρια