Να "σπρώξουμε την ΚΡΙΣΗ"....

Έφτασαν τα μέσα του Νοέμβρη και χειμώνιασε πια...
Όσοι έλεγαν ότι ο περσινός χειμώνας ήταν δύσκολος δεν έκαναν αρκετή υπομονή για να δουν τον φετινό.
Δύσκολος από όλες τις απόψεις ο χειμώνας που έρχεται. Δουλειές δεν υπάρχουν, διάθεση δεν υπάρχει πολιτική αστάθεια υπάρχει, οικονομικό ξεζούμισμα με φόρους κι άλλους φόρους υπάρχει πολύ μα πάρα πολύ... και μια μεγάλη κουβέντα μπορεί να ξετυλιχτεί με αυτά που υπάρχουν και αυτά που δεν υπάρχουν σε κάθε σπίτι.

Μέσα σε όλα αυτά και στη γενική κατήφεια, προσπαθεί με νύχια και με δόντια (κυριολεκτικά) να επιζήσει η τέχνη μας η τέχνη της Ιστόρησης σε όλη την επικράτεια.
Μπροστάρηδες παλιοί και νέοι αφηγητές συνεχίζουν να αφηγούνται για ψιχουλάκια (πιο λίγα και από αυτά που σκόρπισε ο Κοντορεβυθούλης στο δρόμο) ή εντελώς δωρεάν, προσπαθώντας να ΣΠΡΩΞΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ (το άκουσα από ένα ταξιτζή και το κλέβω: "άκου κοπελιά", μου είπε, "εγώ δεν θέλω να βγάζω πολλά, ούτε να φτιάξω, ούτε να χαλάσω, προσπαθώ να σπρώξω την κρίση") μεγάλη κουβέντα και να σας πω, δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Μετά από αυτή την κουβέντα κάτι "έστρωσε" μέσα μου. Κυρίως ηρέμησε και κάθισε να ξαποστάσει λίγο η αγωνία μου, πως δεν βοηθώ όσο παλιά την οικογένεια, πως δεν παίρνω πια ούτε ευρώ για τα παραμύθια μου και πως δεν έχω και που να τα πω.
Και ο ταξιτζής συνέχισε: "δούλεψε όπως μπορείς, με λίγα και ακόμα λιγότερα. Αν ζητήσεις πολλά, δεν θα τα πάρεις, θα αγχωθείς που δεν πιάνεις τους "στόχους" σου και θα πάθεις τίποτα στο τέλος. Από την άλλη θα κάνεις αυτό που θα αγαπάς χωρίς να περιμένεις πολλά ίσα ίσα να σπρώξεις την κρίση." ΣΟΦΑ ΛΟΓΙΑ

Τι έλεγα, α ναι για μας τους αφηγητές. Προσπαθούμε και πολύ μάλιστα. Τα λεφτά τα έχουμε ξεγράψει και "γράψει" στα παλαιότερα των υποδημάτων μας, αλλά τα παραμύθια μας δεν τα αφήνουμε. Είμαστε πια εξαρτημένοι! Άλλα έλεγες πέρσι θα μου πεις. Ναι, και τα πιστεύω ακόμα. Όμως ετούτοι είναι καιροί δύσκολοι και στους δύσκολους καιρούς όλοι "βάζουμε πλάτη".

Με παίρνουν φίλες τηλέφωνο και στήνουμε τις χριστουγεννιάτικες παραστάσεις και ας ξέρουμε ότι θα πούμε για την ψυχή των περασμένων μας παραμυθάδων. Έχει όμως μια γλύκα αυτή η ετοιμασία, μια γλυκιά προσμονή, μια αγωνία για την ώρα που τα μάτια μας θα συναντηθούν με τα μάτια μικρών και μεγάλων και μαζί θα "φτιάξουμε" το παραμύθι. Με λίγα κεράκια σε μια γωνιά, άντε και με κανα ριχτάρι από πίσω και μια καρέκλα, θα ξαναπούμε παραμύθια και αυτό το χειμώνα...
Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τις ιστορίες και τα παραμύθια μας; ΠΟΤΈ...
Άντε να σπρώξουμε την κρίση...για να μη χαθεί και το δικό μας παραμύθι!
Άντε παραμυθάδες...λέτε! λέτε!


Μαρία Παπανικολάου