Θεμιτό και υπέροχο! Οι πρώτες αφηγήσεις έχουν τη μαγεία των πρώτων ερωτικών ραντεβού, των πρώτων σημαντικών στιγμών μας στη ζωή...είναι γεμάτες συναισθήματα, είναι γεμάτες αθωότητα στα όρια της άγνοιας κινδύνου και θα είναι πιθανότατα οι χειρότερες αφηγήσεις της υπόλοιπης ζωής μας ως αφηγητές.
Φυσικά, αυτό δεν το καταλαβαίνουμε και πολύ καλά κάνουμε, γιατί έτσι μπορούμε να ονειρευόμαστε, να μελετάμε, να δοκιμαζόμαστε, να έρχόμαστε αντιμέτωποι με πολλά ζευγάρια αυτιά και μάτια, να σχεδιάζουμε και να λέμε παραμύθια. Είναι η δική μας βάφτιση στην τέχνη! Είναι τα χρόνια της μαθητείας. Δεν υπάρχει χρονικό όριο για αυτή την περίοδο. Σε κάποιους θα κρατήσει τα πρώτα δυο τρία χρόνια. Για άλλους λίγο περισσότερο ενώ άλλους, φευ, αυτή η αγαρμποσύνη των αρχικών αφηγήσεων δεν θα τους εγκαταλείψει ποτέ...
Πως ξεκίνησαν οι σκέψεις αυτές...
Αυτές τις άγιες μέρες της Άνοιξης είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω ως την "κάμαρά μου την παιδική" και εντελώς τυχαία, έπεσαν στα χέρια μου βιβλία με παραμύθια από αυτή την εποχή του πρώτου τρελού έρωτα (που συνεχίζεται ακόμα ως γλυκιά συντροφική αγάπη παντοτινή) με τα παραμύθια και την αφήγηση. Τότε εκεί στο 2003-4 αγόραζα ό,τι υπήρχε για το παραμύθι από μελέτες μέχρι συλλογές και δόξα τω Θεώ, πόσο καλά έκανα! Στα χρόνια που ακολούθησαν άλλαξα πόλεις, χώρα, σπίτια και πήρα ακόμα πιο πολλά βιβλία σε βαθμό να έχω χάσει λίγο το μπούσουλα.
Με δεδομένο ότι νιώθεις πάντα μια απίστευτη ασφάλεια σε ό,τι αφήνεις στο πατρικό σου, ότι θα μείνει εκεί ανέγγιχτο και προστατευμένο για πάντα, είχα ξεχάσει αυτά τα βιβλία στο παλιό μου συρτάρι. Είχα ξεχάσει ή είχα εμπιστευθεί τα βιβλία μου: "Παραμύθια από το Κάιρο" σε μετάφραση - απόδοση Αγνής Στρουμπούλη (εκδόσεις Απόπειρα), το "Παραμύθια και Παραδόσεις της Ιρλανδίας" του Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς εκδόσεις Εστία (...αυτό νομίζω ότι έχει εξαντληθεί κιόλας) το Φύλλο και το Δέντρο, Ιστορίες για νεράιδες και άλλα του Τόλκιν (εκδόσεις Αίολος) με πρόλογο του γιού του, μια συλλογή των Παραμυθιών των Γκρίμμ, εκδόσεις Wordsworth του 1997 και το εξαιρετικό Δημιουργώντας Ιστορίες του Jerome Bruner (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα).Επίσης βρήκα μια έκδοση με 8 κασέτες με μύθους του Αισώπου, που είχα ηχογραφήσει όταν ήμουν στο ραδιόφωνο με τον ηθοποιό Σπύρο Κολιαβασίλη για λογαριασμό των εκδόσεων ΣΠΑΘΗ το 1996!!!!!! (πως τα πετραδάκια με οδηγούσαν στο παραμύθι... Άσχετο αυτό απλά χάρηκα τόσο που το αναφέρω). Τις έχω κι αυτές και σκέφτομαι να τις κάνω cd γιατί δεν υπάρχουν πια κασετόφωνα για να τις ακούσω...
Επανέρχομαι πάλι στο θέμα. Τα είχα διαβάσει τα βιβλία και μόλις κράτησα στα χέρια μου τα Παραμύθια από το Κάιρο θυμήθηκα. Θυμήθηκα μία από τις πρώτες μου αφηγήσεις, Τις πρώτες πρώτες ... Ίσως από τις χειρότερες όλων των εποχών ...γενικά. Στην αρχή ανέτρεξα στο παραμύθι που είχα διαλέξει να πω...
ΟΙ ΕΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΛΙ ΣΟΝΤΟΣ.
Ακόμα το σκέφτομαι! Επέλεξα τη μεγαλύτερη ιστορία του βιβλίου, μια ατέλειωτη ιστορία με πολλά επεισόδια. Εγώ που έλεγα παραμυθια για τρίτη ή τέταρτη φορά όλη κι όλη σε κοινό. Αγαρμπα, άγουρα, αλλά παθιασμένα με το θάρρος του πρωτάρη και με την έπαρση του ερωτευμένου.
Την είχα προετοιμάσει την ιστορία, την είχα μελετήσει, την είχα πει. Στην αφήγηση της ιστορίας η ιστορία με ρούφηξε, με αφάνισε, με έκοψε κομματάκια και με πέταξε στα μαύρα τάρταρα...
Αυτό δεν το κατάλαβα αμέσως, νόμιζα ότι την είχα ξεχάσει την ιστορία μπροστά στον κόσμο, ότι δεν την είχα δουλέψει καλά, μπααα απλά την είχα δουλέψει με τη φλόγα της αυταρέσκειας του νέου αφηγητή, του αδέξια ερωτευμένου πρωτάρη...αλλά όχι με την ταπεινή παντωτινή αγάπη του πιστού.
Τα πήρα μαζί μου τα βιβλία αυτά για να τα ξαναδιαβάσω.
Άρχισα από τα Παραμύθια από το Κάιρο.
Άφησα τις Ελιές του Αλί Σοντός και διάβασα το υπόλοιπο βιβλίο και τα παραμύθια του...Πόσο αλλάζουμε με το χρόνο. Αν έψαχνα μια ιστορία να πω τώρα θα ήταν μια άλλη μικρότερη και πολύ διαφορετική ιστορία από αυτή που είχα διαλέξει τότε... Πολύ χάρηκα γι αυτό.
Σας διπλοχαιρετώ! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Μαρία Παπανικολάου