Φίλοι και φίλες της Αχελώνας
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Εδώ και μέρες στριφογυρίζει στο μυαλό μου η ιδέα για ένα άρθρο εν όψη των καλοκαιρινών φεστιβάλ Αφήγησης και γενικά όλων των Φεστιβάλ και των εκδηλώσεων που έχουν ΚΑΙ αφήγηση.
Να' το λοιπόν!
Στην πίσω αυλή του δημοτικού μας (που είναι ένα πανέμορφο κτίριο του μεσοπολέμου) είχαν φυτέψει καμιά δεκαριά ακακίες. Είναι πολύ κοντά φυτεμένες σε απόσταση 2 -3 δρασκελιών η μία από την άλλη. Δημιουργούν ένα ωραίο μικρό δασάκι που προστατεύει από τον ήλιο του καλοκαιριού, μέχρι να έρθουν οι διακοπές και να φύγουν τα παιδιά για τις κοντινές παραλίες. Το χειμώνα τα δέντρα γυμνώνονται και στέκονται εκεί περιμένοντας τους μαθητές της πίσω αυλής για παιχνίδι, όταν ο καιρός είναι καλός.
Δεν ξέρω πότε και ποιος ή ποιοι το σκαρφήστηκαν αλλά κάποια παιδιά παλιότερα από μας είχαν εφεύρει ένα παιχνίδι με αυτές τις ακακίες και το κληρονομήσαμε κι εμείς, όταν πήγαινα δημοτικό! Ξέρετε πως είναι τα παιδιά, εδώ τους δίνεις ένα "τίποτα" που λέει ο λόγος και σκαρώνουν παιχνίδια...θα άφηναν τις ακακίες ήσυχες;
Πως παίζεται; Λοιπόν, μόλις χτυπήσει το κουδούνι ξεκινάει ένα απίστευτο σπρωξίδι και τρεχαλητό στη σκάλα για να προλάβεις "δεντράκι".Οι ακακίες είναι δέκα και μόνο οι πιο γρήγοροι παίζουν πρώτοι. Αφού κουτρουβαλιαστείς φτάνεις στην πίσω αυλή και εκεί "πιάνεις" το δεντράκι σου. Δηλαδή αγκαλιάζεις ένα κορμό. Όταν οι κορμοί συμπληρωθούν με ισάριθμους μαθητές τότε το παιχνίδι αρχίζει.
Ο καθένας προσπαθεί να απλώσει το χέρι και να ζητήσει στον "απέναντι" συμμαθητή του, που βρίσκεται στο κοντινότερο δέντρο να "αλλάξουν δεντράκια". Δηλαδή να τρέξει ο ένας στο δέντρο του άλλου τόσο γρήγορα ώστε κανένα από τα παιδιά που περιμένουν "χωρίς δεντράκι" να μην προλάβει να πιάσει κάποιο δέντρο χωρίς ιδιοκτήτη.
Ταυτοχρονα φωνάζεις το όνομα αυτού με τον οποίο θα αλλάξειες δεντράκι: "Μαρίαααα αλλάζουμε;" , απαντάς: "Ναι" , σου λέει: "ελααααααα" και η αλλαγή δινεται με σβελτάδα και αγωνία.
Φυσικά, υπήρχαν πάντα και οι πιο τολμηροί και γρήγοροι που άλλαζαν με παιδιά από μακρύτερα δεντράκια. Επιλογές...
Η αλλαγή πρέπει να γίνει γρήγορα γιατί "καραδοκούν" αυτοί που δεν πρόλαβαν δεντράκι απο την αρχή. Αν κάνεις το λάθος και αργήσεις να "αλλάξεις", κάποιος από αυτούς που μείναν στην απέξω θα σου πάρει το δεντράκι με το άγγιγμα του κορμού και μόνο. Το παιχνίδι στηρίζεται στην γρηγοράδα και στην εμπιστοσύνη που δημιουργείται μεταξύ αυτών που αλλάζουν. Το θέμα είναι ότι δεν πρέπει να μείνεις κολλημένος στο δεντράκι σου, γιατί χάνεις. Πρέπει να αλλάζεις ακόμα και αν απειλείσαι να χάσεις τον κορμό σου. Νικητές είναι όλοι όσοι έχουν δεντράκι στο χτύπημα του τελευταίου διαλείμματος. Οι υπόλοιποι αποχωρούν χαμένοι.
Απλό, αλλά γεμάτο αγωνία το παιχνίδι μας. Και οι ακακίες έπαιρναν για χρόνια τις αγκαλιές τους σε κάθε διάλειμμα. Ειλικρινά δεν ξέρω αν τα παιδιά το παίζουν ακόμα το παιχνίδι. Πέρασαν τόσα χρόνια.
Μπορεί και εγώ να μη θυμάμαι καλά ακόμα και τους κανόνες. Η ανάμνηση αυτή μένει τόσο δυνατή όμως.
Αυτές τις μέρες λοιπόν, σκέφτομαι το παιδικό μας παιχνίδι με τα ΔΕΝΤΡΆΚΙΑ. Αυτές τις μέρες, που είναι ο καιρός για την οργάνωση των Καλοκαιρινών Φεστιβάλ Αφήγησης και όχι μόνο και που για άλλη μια φορά, οι αφηγητές έχουν ενημερώσει τους ΦΕΣΤΙΒΑΛΑΡΧΕΣ και τους απανταχού διοργανωτές για την πρόθεσή τους να συμμετέχουν στα Φεστιβάλ τους ή απλά έχουν δηλώσει παρόν ή απλά εύχονται κάποιος να ξεχωρίσει τη δουλειά τους και να τους καλέσει (τι τιμή αλήθεια!). Όλοι ζούμε την αγωνία και λίγο ή πολύ ελπίζουμε να συμμετέχουμε κι εμείς σε κάποιο από τα λίγα φεστιβάλ μας. Φυσικά δεν υπάρχει χώρος για όλους, φυσικά μας χτύπησε η κρίση, τα χρήματα είναι λίγα, πιθανότατα έχουμε συμμετάσχει σε περσινά φεστιβάλ και δεν μπορούμε να μετέχουμε δυο συνεχόμενες χρονιές στο ίδιο φεστιβάλ ή πιθανότα δεν μας σκέφτηκαν απλά ή δεν χωράμε όλοι στα προγράμματα και χίλια δυο.
Ολα σωστά και δίκαια κατά περίσταση και εν πολλοίς αποδεκτά!
Σίγουρα υπάρχουν πολλές ισορροπίες να κρατηθούν: συμπάθειες, αντιπάθειες, η αξία του παραμυθά (δηλαδή αν είναι αντικειμενικά καλός, μέτριος, ή κακός) και γενικά η συμπεριφορά του, αν είναι συνεργάσιμος ή "δύσκολος".
Ωστόσο, κάθε χρόνο σκέφτομαι το ίδιο και φέτος που θυμήθηκα το παιχνίδι με τα δεντράκια στην πίσω αυλή του σχολείου, έχω και την ΕΙΚΟΝΑ.
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΣΕ ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΛΛΑ ΣΕ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ (ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ!!!, ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΧΕΙ ΑΛΛΩΣΤΕ;).
Αλλά να πως αισθάνομαι για αυτό το παιχνίδι των εκδηλώσεων και των φεστιβάλ:
Οταν παίζαμε ΔΕΝΤΡΑΚΙΑ, βρε παιδί μου, τα παιδιά που έπαιζαν σωστά, ακολουθούσαν το ένστικτό τους, έκαναν σωστές κινήσεις, είχαν στρατηγική, αφουγκράζονταν τη δυναμική των άλλων, άλλαζαν ΜΕ ΟΛΟΥΣ κατά περίπτωση και κέρδιζαν πάντα δίκαια.
Ήταν όμως και κάτι μοναχοφάϊδες, ζαβολιάρηδες και πονηροί, που άλλαζαν μονίμως με δυο-τρεις συγκεκριμένους συμμαθητές τους , έκαναν πάντα τις ίδιες κινήσεις, φρόντιζαν να κρατάνε σφιχτά τον κορμό τους και για περισσότερη ώρα από το κανονικό και γενικά με χίλιες δυο παγαποντιές κατάφερναν να νικήσουν.
Και νικούσαν! Κανένας δεν έλεγε το αντίθετο. Και όλοι το παραδέχονταν και δεν τους ξεχώριζαν από τους άλλους, τους δίκαιους που άφηναν τους άλλους να παίξουν και τους κέρδιζαν με την αξία τους.
'Ολοι όμως ήξεραν ποιοι είχαν νικήσει με ζαβολιά.
Παιδιά...τι να πεις...
ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΔΕΝΤΡΑΚΙΑ;
για την υπογραφή
Μαρία Παπανικολάου
Αφηγήτρια
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Εδώ και μέρες στριφογυρίζει στο μυαλό μου η ιδέα για ένα άρθρο εν όψη των καλοκαιρινών φεστιβάλ Αφήγησης και γενικά όλων των Φεστιβάλ και των εκδηλώσεων που έχουν ΚΑΙ αφήγηση.
Να' το λοιπόν!
Στην πίσω αυλή του δημοτικού μας (που είναι ένα πανέμορφο κτίριο του μεσοπολέμου) είχαν φυτέψει καμιά δεκαριά ακακίες. Είναι πολύ κοντά φυτεμένες σε απόσταση 2 -3 δρασκελιών η μία από την άλλη. Δημιουργούν ένα ωραίο μικρό δασάκι που προστατεύει από τον ήλιο του καλοκαιριού, μέχρι να έρθουν οι διακοπές και να φύγουν τα παιδιά για τις κοντινές παραλίες. Το χειμώνα τα δέντρα γυμνώνονται και στέκονται εκεί περιμένοντας τους μαθητές της πίσω αυλής για παιχνίδι, όταν ο καιρός είναι καλός.
Δεν ξέρω πότε και ποιος ή ποιοι το σκαρφήστηκαν αλλά κάποια παιδιά παλιότερα από μας είχαν εφεύρει ένα παιχνίδι με αυτές τις ακακίες και το κληρονομήσαμε κι εμείς, όταν πήγαινα δημοτικό! Ξέρετε πως είναι τα παιδιά, εδώ τους δίνεις ένα "τίποτα" που λέει ο λόγος και σκαρώνουν παιχνίδια...θα άφηναν τις ακακίες ήσυχες;
Πως παίζεται; Λοιπόν, μόλις χτυπήσει το κουδούνι ξεκινάει ένα απίστευτο σπρωξίδι και τρεχαλητό στη σκάλα για να προλάβεις "δεντράκι".Οι ακακίες είναι δέκα και μόνο οι πιο γρήγοροι παίζουν πρώτοι. Αφού κουτρουβαλιαστείς φτάνεις στην πίσω αυλή και εκεί "πιάνεις" το δεντράκι σου. Δηλαδή αγκαλιάζεις ένα κορμό. Όταν οι κορμοί συμπληρωθούν με ισάριθμους μαθητές τότε το παιχνίδι αρχίζει.Ο καθένας προσπαθεί να απλώσει το χέρι και να ζητήσει στον "απέναντι" συμμαθητή του, που βρίσκεται στο κοντινότερο δέντρο να "αλλάξουν δεντράκια". Δηλαδή να τρέξει ο ένας στο δέντρο του άλλου τόσο γρήγορα ώστε κανένα από τα παιδιά που περιμένουν "χωρίς δεντράκι" να μην προλάβει να πιάσει κάποιο δέντρο χωρίς ιδιοκτήτη.
Ταυτοχρονα φωνάζεις το όνομα αυτού με τον οποίο θα αλλάξειες δεντράκι: "Μαρίαααα αλλάζουμε;" , απαντάς: "Ναι" , σου λέει: "ελααααααα" και η αλλαγή δινεται με σβελτάδα και αγωνία.
Φυσικά, υπήρχαν πάντα και οι πιο τολμηροί και γρήγοροι που άλλαζαν με παιδιά από μακρύτερα δεντράκια. Επιλογές...
Η αλλαγή πρέπει να γίνει γρήγορα γιατί "καραδοκούν" αυτοί που δεν πρόλαβαν δεντράκι απο την αρχή. Αν κάνεις το λάθος και αργήσεις να "αλλάξεις", κάποιος από αυτούς που μείναν στην απέξω θα σου πάρει το δεντράκι με το άγγιγμα του κορμού και μόνο. Το παιχνίδι στηρίζεται στην γρηγοράδα και στην εμπιστοσύνη που δημιουργείται μεταξύ αυτών που αλλάζουν. Το θέμα είναι ότι δεν πρέπει να μείνεις κολλημένος στο δεντράκι σου, γιατί χάνεις. Πρέπει να αλλάζεις ακόμα και αν απειλείσαι να χάσεις τον κορμό σου. Νικητές είναι όλοι όσοι έχουν δεντράκι στο χτύπημα του τελευταίου διαλείμματος. Οι υπόλοιποι αποχωρούν χαμένοι.
Απλό, αλλά γεμάτο αγωνία το παιχνίδι μας. Και οι ακακίες έπαιρναν για χρόνια τις αγκαλιές τους σε κάθε διάλειμμα. Ειλικρινά δεν ξέρω αν τα παιδιά το παίζουν ακόμα το παιχνίδι. Πέρασαν τόσα χρόνια.
Μπορεί και εγώ να μη θυμάμαι καλά ακόμα και τους κανόνες. Η ανάμνηση αυτή μένει τόσο δυνατή όμως.
Αυτές τις μέρες λοιπόν, σκέφτομαι το παιδικό μας παιχνίδι με τα ΔΕΝΤΡΆΚΙΑ. Αυτές τις μέρες, που είναι ο καιρός για την οργάνωση των Καλοκαιρινών Φεστιβάλ Αφήγησης και όχι μόνο και που για άλλη μια φορά, οι αφηγητές έχουν ενημερώσει τους ΦΕΣΤΙΒΑΛΑΡΧΕΣ και τους απανταχού διοργανωτές για την πρόθεσή τους να συμμετέχουν στα Φεστιβάλ τους ή απλά έχουν δηλώσει παρόν ή απλά εύχονται κάποιος να ξεχωρίσει τη δουλειά τους και να τους καλέσει (τι τιμή αλήθεια!). Όλοι ζούμε την αγωνία και λίγο ή πολύ ελπίζουμε να συμμετέχουμε κι εμείς σε κάποιο από τα λίγα φεστιβάλ μας. Φυσικά δεν υπάρχει χώρος για όλους, φυσικά μας χτύπησε η κρίση, τα χρήματα είναι λίγα, πιθανότατα έχουμε συμμετάσχει σε περσινά φεστιβάλ και δεν μπορούμε να μετέχουμε δυο συνεχόμενες χρονιές στο ίδιο φεστιβάλ ή πιθανότα δεν μας σκέφτηκαν απλά ή δεν χωράμε όλοι στα προγράμματα και χίλια δυο.
Ολα σωστά και δίκαια κατά περίσταση και εν πολλοίς αποδεκτά!
Σίγουρα υπάρχουν πολλές ισορροπίες να κρατηθούν: συμπάθειες, αντιπάθειες, η αξία του παραμυθά (δηλαδή αν είναι αντικειμενικά καλός, μέτριος, ή κακός) και γενικά η συμπεριφορά του, αν είναι συνεργάσιμος ή "δύσκολος".
Ωστόσο, κάθε χρόνο σκέφτομαι το ίδιο και φέτος που θυμήθηκα το παιχνίδι με τα δεντράκια στην πίσω αυλή του σχολείου, έχω και την ΕΙΚΟΝΑ.
ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΣΕ ΠΡΟΣΩΠΑ ΑΛΛΑ ΣΕ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ (ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ!!!, ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΧΕΙ ΑΛΛΩΣΤΕ;).
Αλλά να πως αισθάνομαι για αυτό το παιχνίδι των εκδηλώσεων και των φεστιβάλ:
Οταν παίζαμε ΔΕΝΤΡΑΚΙΑ, βρε παιδί μου, τα παιδιά που έπαιζαν σωστά, ακολουθούσαν το ένστικτό τους, έκαναν σωστές κινήσεις, είχαν στρατηγική, αφουγκράζονταν τη δυναμική των άλλων, άλλαζαν ΜΕ ΟΛΟΥΣ κατά περίπτωση και κέρδιζαν πάντα δίκαια.
Ήταν όμως και κάτι μοναχοφάϊδες, ζαβολιάρηδες και πονηροί, που άλλαζαν μονίμως με δυο-τρεις συγκεκριμένους συμμαθητές τους , έκαναν πάντα τις ίδιες κινήσεις, φρόντιζαν να κρατάνε σφιχτά τον κορμό τους και για περισσότερη ώρα από το κανονικό και γενικά με χίλιες δυο παγαποντιές κατάφερναν να νικήσουν.
'Ολοι όμως ήξεραν ποιοι είχαν νικήσει με ζαβολιά.
Παιδιά...τι να πεις...
ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΔΕΝΤΡΑΚΙΑ;
για την υπογραφή
Μαρία Παπανικολάου
Αφηγήτρια