Τον δάσκαλό μου τον αγαπώ και τον τιμώ! Είναι ένας χαρισματικός και ιδιαίτερος άνθρωπος, τον οποίο ευγνωμονώ για την πόρτα που άνοιξε για μένα και μπήκα στο χώρο της αφήγησης.Ο Στέλιος Πελασγός είναι από τους πρωτεργάτες της τέχνης της Αφήγησης στην Ελλάδα. Είναι δάσκαλος. Έχουν περάσει δεκάδες αν όχι εκατοντάδες άνθρωποι από τα σεμινάριά του.
Είναι αφηγητής, έχει χαρίσει άπειρες αφηγήσεις. Ήταν η αφορμή και ο άνθρωπος που ενέπνευσε νέους ανθρώπους να αφηγηθούν, να ξεκινήσουν εκδηλώσεις αφήγησης και φεστιβάλ στην Ελλάδα. Ήταν η αιτία για πολλούς να αναζητήσουν και να εξερευνήσουν το χώρο μιας τέχνης μοναδικής, πανέμορφης και αγαπημένης μας. Όσοι παλεύουμε ακόμα με την αφήγηση και έχουμε περάσει από τα σεμινάριά του είμαστε περήφανοι που έχουμε μια κατάρτιση σημαντική και άρτια σε ένα χώρο με αχανές υλικό, όπως αυτή που μας έδωσε ο Πελασγός.
Είναι αυτός που δημιούργησε ένα "κύμα" αφηγητών, αυτός και όλοι οι παλιότεροι που διδάσκουν την τέχνη. Είναι γνώστης και σπουδαίος δάσκαλος.
Εξακολουθεί να αφηγείται και έχει συνδημιουργήσει με διάφορους φορείς φεστιβάλ και εκδηλώσεις αφήγησης σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, σεμινάρια για παιδιά, για ηλικιωμένους ή για εκπαιδευτικούς κ.ά. Έχει έντονη δράση και είναι κοινωνικά αφυπνισμένος.
Ανάμεσα στα πολλά που έχει κάνει δίδαξε στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας και έχει γράψει ένα υπέροχο βιβλίο: " Τα μυστικά του παραμυθά" (εκδ. Μεταίχμιο) στο οποίο ανατρέχω πάντα, όταν έχω ανάγκη κάτι να διασαφηνίσω.
Σήμερα όμως με στεναχώρησε!
Έλαβα το πρόγραμμα του 5ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΦΗΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ. Με λαχτάρα άνοιξα το κείμενο word για να δω τι έχει να μας προτείνει φέτος ο μεγάλος Έλληνας παραμυθάς, σαν καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ και ποιους έχει καλέσει (σημειώνω πως με έχει καλέσει και έμενα στο παρελθόν σαν μαθητευόμενη αφηγήτρια και είχα μια μοναδική εμπειρία εκεί και φυσικά δεν έχω καμία αξίωση να ξαναπάω όταν είναι τόσοι άλλοι Έλληνες αφηγητές δεν έχουν πάει ακόμα).
Με λύπη διαπιστώνω όμως, ότι πάλι λείπουν οι Έλληνες παραμυθάδες από το πρόγραμμά του φεστιβάλ Αφήγησης και Τεχνών του Λόγου στην Κοζάνη.
Υπάρχουν κάποια ονόματα εκτός του Πελασγού. Έλληνες δηλαδή που συμμετέχουν με αφηγήσεις (ας με συγχωρήσουν οι άνθρωποι, σε καμία περίπτωση δεν μειώνω την αξία τους, αλλά μου είναι άγνωστοι ως παραμυθάδες), θα χαιρόμουν να τους δω αφού τους έχει επιλέξει ο δάσκαλος.
Στεναχωρήθηκα όμως. Ψέματα να πω; Τέτοια απαξίωση στους γνωστούς παραμυθάδες; Ίσως πρότεινε σε αφηγητές και του το αρνήθηκαν. Μπορεί. Τι έγινε δεν μπορώ να ξέρω. Δεν είναι και εύκολο να φτιάξεις το πρόγραμμα ενός φεστιβάλ. Πολλές δυσκολίες.
Δεν υπήρχαν χρήματα λόγω κρίσης; Μα υπάρχουν ονόματα σπουδαίων ξένων αφηγητών που έρχονται από το εξωτερικό και φέτος.
Οι Έλληνες αφηγητές που είναι; Τώρα που ήταν μια ευκαιρία να τονώσουμε την τέχνη μας μέσα από τα λίγα και ΠΟΛΥΤΙΜΑ φεστιβάλ που υπάρχουν και να δείξουμε ότι έχουμε και εμείς δυναμικό, τι έγινε;
Ωραία έρχονται οι καλοί ξένοι.
Με ποιους θα "αναμετρηθούν"; Με ποιους θα τρέξουν σ αυτό το πανέμορφο παιχνίδι του λόγου που είναι η αφήγηση; Πως θα δείξουμε ότι και εμείς εδώ και 20 χρόνια λέμε παραμύθια, κάνουμε σεμινάρια (για τα οποία πληρωνόμαστε αδρά) και "γεννάμε" νέους παραμυθάδες;
Που φαίνεται η υπέροχη δυναμική των νέων παιδιών που αφηγούνται και μάλιστα αρκετά καλά.
Ως πότε οι ξένοι "μεσσίες" που όλα τα κάνουν καλύτερα από εμάς;
Ναι, θα μου πεις είναι "Διεθνές" φεστιβάλ. Ωραία, να είναι. Γιατί όμως εμείς (οι Έλληνες παραμυθάδες) να φαινόμαστε τόσο μικροί και ανύπαρκτοι σε σύγκριση με τους υψηλούς καλεσμένους; Γιατί να μη φορέσουμε και μεις τα καλά μας για να τους υποδεχόμαστε ισάξια;
Να στρώσουμε και για μας κόκκινα χαλιά!
Να μην αισθάνονται και οι αγγλογάλλοι οτι έρχονται να τα "πάρουν" και να φύγουν, αλλά οτι έρχονται να ανταγωνιστούν και να συνβρεθούν με ομοίους!
Γιατί να χάνουμε την ευκαιρία να δείξουμε και εμείς οτι μπορούμε! Οτι έχουμε παραμυθάδες και εμείς και μάλιστα πολύ καλούς!
Γιατί να δείχνουμε τους καλούς ξένους σε ένα φεστιβάλ, που γίνεται με τα λίγα λεφτά του Ελληνικού λαού; Και μάλιστα σε μια πόλη σαν την Κοζάνη με την ανεργία στα κόκκινα και έναν κόσμο να στενάζει από την οικονομική κρίση;
Που είναι η πίστη στις δυνάμεις μας; Που είναι οι ευκαιρίες που δίνουμε στους συνανθρώπους μας; ΕΔΩ, εδώ που τρώμε, εδώ που πίνουμε, ΕΔΩ που ΑΓΑΠΑΜΕ, εδώ που ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ. Εδώ που παλεύουμε, ΕΔΩ που ακούμε ιστορίες στην ευλογημένη μας γλώσσα; Εδώ που μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και όχι σε μια μακρινή αφρική, σε μια άγνωστη γωνιά της γης; Εδώ!
Επίσης, διαβάζοντας το πρόγραμμα αναρωτιέμαι ποιος είναι ο σκοπός αυτού του Φεστιβάλ; Ολα αυτά τα χρόνια δεν είναι ξεκάθαρος, κατά κοινή ομολογία. Απευθύνεται μόνο στα νέα πολύγλωσσα παιδιά;
Είναι σκοπός να μάθουν οι Κοζανίτες αγγλικά ή γαλλικά;
Είναι να προσελκύσει ξένους τουρίστες που θα ακουν παραμύθια στη γλώσσα τους;
Είναι να δουν παραστάσεις θεάτρου;
Είναι να βλέπουν έναν Έλληνα αφηγητή και 3-4 ξένους;
Ο κόσμος της Κοζάνης; Τι να λέει άραγε; Από τη μια πεινά και στενάζει από την ανεργία και από την άλλη τρέχει να ακούσει αφηγητές σε μια άλλη γλώσσα (και να τους χρυσοπληρώσει), να του θυμίζει τι; Να κάνει αναγωγές σε τι ακριβώς; Να του χαρίσει τι; Να τον βοηθήσει και να τον ψυχαγωγηθεί πως;
Ειδικά σε τέτοιες εποχές που ζούμε...
Δεν ξέρω, αυτοί ξέρουν καλύτερα. Υπάρχουν πράγματα, που δεν ξέρω. Επομένως συγγνώμη κιόλας για τις απορίες. Ίσως κάνω λάθος. Όμως όταν κάποιος εκτίθεται πρέπει να είναι έτοιμος για την κριτική.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω. Στεναχωρήθηκα και προβληματίστηκα. Μήπως έχω καταλάβει κάτι λάθος; Μπορεί τελικά η αφήγηση να έχει μεγαλύτερη σχέση με το θέατρο; Πως εξηγούνται δύο παραστάσεις θεάτρου σε ένα φεστιβάλ Αφήγησης (πρώτα από όλα) και Τεχνών του Λόγου;
Δεν τα έμαθα έτσι τα πράγματα από την αρχή. Έχω μπερδευτεί πάρα πολύ.
Φέτος, το φεστιβάλ Αφήγησης και Λόγου Κοζάνης είναι, κατά την άποψή μου, Φεστιβάλ ΛΟΓΟΥ χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Μαρία Παπανικολάου
