Φίλες και φίλοι καλώς σας βρίσκω και πάλι.
Μεταξύ ανεργιακής ραστώνης και ενεργειακής εγρήγορσης σας γράφω τούτα:
Πριν από 2-3 χρόνια, δε θυμάμαι καλά γιατί το γήρας ου γαρ έρχεται μόνον, είχε η κρατική τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ με ένα θέμα, που μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί καθόλου ή τουλάχιστον δεν είχα δώσει τη δέουσα σημασία.
"Τι κάνουν οι ηθοποιοί, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ;" Όταν δηλαδή δεν έχουν δουλειά, όταν δεν πρόλαβαν ή δεν πέρασαν σε οντισιόν ή δεν είχαν προτάσεις για να παίξουν...
Σε αυτό το δίωρο φιλμάκι καταγράφονταν όλα τα απίστευτα αντιφατικά και σαφώς μελαγχολικά συναισθήματα ενός ανθρώπου που σκοπός του είναι η δημιουργία μέσα από την ίδια του την ύπαρξη: το σώμα, η φωνή του...
Τι κάνει λοιπόν, όταν αυτά είναι καθηλωμένα και ανενεργά εξαιτίας εξωγενών παραγόντων που δεν έχουν να κάνουν με τη δική του θέληση.
Αισθήματα απόρριψης, μελαγχολίας, αναζήτησης, ενδοσκόπησης, υπομονής...Κενότητα και ματαιότητα, ερωτήματα για το επάγγελμα που διάλεξαν, πολλές φορές σκέψεις κρυφές και σκοτεινές στα όρια της κατάθλιψης.
Σεξπιρικοί ηθοποιοί (Αγγλικό ήταν το φιλμάκι) ηθοποιοί με άρτια καλλιτεχνική μόρφωση, με παιδεία, με ιδανικά, ματιά δική τους, πολλές φορές μοναδικοί στο είδος τους βρίσκονταν στα αζήτητα για λίγο ή για πολύ...
Άλλοι επέλεγαν να βουλιάξουν στην αναμονή γυρίζοντας από παμπ σε παμπ (με την κρυφή ελπίδα να βρουν γνωστούς και φίλους με κοινά ενδιαφέροντα), άλλοι να "γυρίσουν στα θρανία" παρακολουθώντας μαθήματα σχετικά με τη βελτίωση της τέχνης και της τεχνικής τους και άλλοι απλά να εξασκηθούν σε ρόλους σαν καλοί αθλητές που κάνουν προπόνηση έχουν, δεν έχουν αγώνα.
Όλοι μα όλοι όμως μιλούσαν για αυτό το απροσδιόριστο συναίσθημα της έλλειψης της επαφής με το κοινό. Όλοι αποζητούσαν το συντομότερο να βρεθούν στη μητρική αγκαλιά του κοινού μιας παράστασης. Στα βλέμματα, στις ανάσες, στην ενέργεια... Βασικά στην ενέργεια σε αυτό που παίρνεις από το κοινό και είναι τόσο όμορφο, τόσο δυνατό, τόσο εθιστικό τελικά που το αποζητάς ξανά και ξανά.
Αλήθεια αναρωτήθηκα, ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΣ ΑΦΗΓΗΤΗΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ;
Τι κάνει όταν δεν υπάρχει καμία κλήση στο κινητό, καμία πρόθεση για αφήγηση, όταν τις περισσότερες φορές υπάρχει δυσκολία για νέες δουλειές, όταν τελικά κάθεσαι στο σπίτι σου περιμένοντας να συμβεί κάτι που θα σε ξαναφέρει εκεί πάνω με τον κόσμο γύρω σου να περιμένει να ακούσει τις ιστορίες σου...
Αν κάνεις κάποια άλλη δουλειά και η αφήγηση είναι μια παράλληλη δραστηριότητα τότε η αγωνία (που υπάρχει σε καθε περιπτωση - ηρεμεί και σιγάζει, κάτω από την ομπρέλα της καθημερινότητας και των υποχρεώσεων...
Αν όμως έχεις διαλέξει το δρόμο της αφήγησης ως επαγγέλματος τότε θαρρώ πως τα συναισθήματα είναι πολύ κοντα σε αυτά των ηθοποιών που περιμένουν την επόμενη ευκαιρία να ανεβούν στο σανίδι.
Μελαγχολία, υπομονή, διάβασμα, έρευνα, δουλειά με τα εκφραστικά σου μέσα, ανάκατα με αισθήματα ακύρωσης, ματαιότητας, μελαγχολίας και τελικά έλλειψης στην εξαρτησιογόνο ουσία της επαφής με το κοινό...με τα μάτια και τα αυτιά των ανθρώπων που θα ακούσουν την ιστορία σου.
Οι σκέψεις σας σαν συννεφάκια γεμίζουν τώρα το χώρο γύρω από το κεφάλι σας γιατί όλοι λίγο πολύ το έχουμε αισθανθεί...
Τι κάνει ένας αφηγητής όταν δεν αφηγείται...
...μα σαφώς περιμένει την επόμενη αφήγηση. Μαθαίνει να τιθασέβει τα άλογα της λύπης του και της προσμονής και διαβάζει, γεμίζει με νέες ιστορίες, σκέφτεται θετικά, ετοιμάζεται και δυναμώνει εκφραστικά, ψάχνει ευκαιρίες να προτείνει την τέχνη του, Παρακολουθεί άλλους αφηγητές, ενημερώνεται και μένει πάντα σε εγρήγορση...
Οσο όμως είναι ερωτευμένος με τούτη την τέχνη πάντα κάτι στη ματιά του προδίδει την ανάγκη του να ξαναβρεθεί μαζί της....
Ως την επόμενη αφήγηση λοιπόν αφηγητές μου...ως την επόμενη αφήγηση...
27/5/2016