Ξεκινώντας τη δική μου ιστορία με την αφήγηση πριν 11 χρόνια δεν το είχα καταλάβει. Όσο περνούσε ο καιρός όμως τόσο μεγάλωναν οι ΔΡΟΜΟΙ και τόσο μάκραιναν οι αποστάσεις. Είναι περίεργο σχεδόν ...μαγικό. Όποιος αρχίσει να λέει ιστορίες είναι σαν να υπογράφει ένα "μυστικό συμβόλαιο" πως μαζί με τη γλώσσα θα τρέχουν και τα χιλιόμετρα. Είμαι πια σίγουρη. Παραμυθάς και καρέκλα ή σταθερή διαμονή δεν πάνε μαζί. Ξεκινάς σιγά σιγά λες παραμύθια γύρω γύρω και μετά σαν να μαγεύονται τα πόδια σου και η ψυχή σου και παίρνεις τους δρόμους.
ΔΡΟΜΟ ΠΑΙΡΝΩ, ΔΡΟΜΟ ΑΦΗΝΩ... Δε λέμε το παραμύθι, είμαστε το παραμύθι. Μπαίνουμε σε μια μεγάλη σειρά χιλιάδων παραμυθάδων που αγκάλιασαν τους δρόμους της ψυχής τους, τους δρόμους που φέρνουν, ανθρώπους, τόπους, μουσικές, ξαφνιάσματα, κούραση, πόνο, γέλιο και ανθρώπινους καημούς.Είμαστε κι εμείς ένας δρόμος για να πατήσει ο φόβος, ο πόνος, ο θάνατος και η κακοτυχίες της ζωής, για να πατήσει το γέλιο, το ξάφνιασμα, η χαρά, τα φανερά και τα αφανέρωτα.
Δε δεν έχει τελικά σημασία αν είναι ένας, τέσσερις ή εκατόν τέσσερις. Σημασία έχει να είσαι εκεί, να έχεις καταφέρει να φτάσεις και σημασία έχει η ιστορία. Όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο αισθάνεσαι πως η ιστορία έχει σκοπό προορισμό και αποστολή και θέλει να ακουστεί, να μοιραστεί και να απευθυνθεί για να κάνει αυτό που ξέρει καλά, να παρηγορεί, να γαληνεύει, να συμπορεύεται και να δίνει λύσεις.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ. έγινε κάτι απίστευτο, εμφανίστηκε ένας νάνος, μια γριά, ένας γέρος, μια μάγισσα, ένα μαγικό αντικείμενο, ένας ΜΑΓΙΚΟΣ ΒΟΗΘΟΣ. Και ο παραμυθάς εκεί που χάνει το κουράγιο του, σκέφτεται τι έχει περάσει, πόσο τον κουράζει ο δρόμος και ό,τι σέρνει μαζί του: τους κακούς δράκους, τις δυσκολίες, την αδιαφορία, την ανοησία και την κακία, την άγνοια και την απαξίωση για την ταπεινή του τέχνη...Ο παραμυθάς που έχει μάτια και αυτιά ανοιχτά και έχει το παραμύθι σύμβουλο, οδηγό και συνοδοιπόρο, συναντά το μαγικό του βοηθό και παίρνει θάρρος, ανασκουμπώνεται, σηκώνει ανάστημα και συνεχίζει...ΚΙ έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Μπορεί να αργεί... αλλά αρκεί που το λέμε και το περιμένουμε στο τέλος κάθε παραμυθιού...
Αγαπημένοι παραμυθάδες,
Το 2014 μου έδωσε τη χαρά του δρόμου, όλη τη χρονιά έλεγα παραμύθια, ιστορίες και έκανα πολλά, πολλά μα πααααααααρα πολλά χιλιόμετρα και άφησα δρόμους πίσω μου. Αισθάνομαι ευλογημένη και κουρασμένη μαζί. Έλιωσα πολλά ζευγάρια παπούτσια, στεναχωρήθηκα, απογοητεύτηκα, αλλά και δημιούργησα, γέλασα, χάρηκα, συγκινήθηκα, έμαθα, γνώρισα και μοιράστηκα. Γνώρισα τους πιο εκπληκτικούς μαγικούς βοηθούς. Ανθρώπους με κέφι για δημιουργία, με αγάπη για τη δουλειά τους, με τρελές ιδέες και άκαμπτο ηθικό. Μου άπλωσαν το χέρι και μου έδωσαν λύσεις, οδηγίες και μυστικά. Όχι ακόμα αργώ πολύ από το "και έζησαν αυτοί καλά...". Αυτή η χρονιά που έδωσε όμως τόσα πολλά και μια ελπίδα να συνεχίσω να πιστεύω σ αυτό που αγαπώ τόσο.
Τώρα ξέρω πως ξέρω λίγα και θέλω να μάθω πολλά...
ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ...ΔΡΟΜΟ
Θα συνεχίσω τα άρθρα που μου ζητάτε τόσο πολύ μέσα στον επόμενο χρόνο. Τώρα λίγη ξεκούραση και μετά πλάνο για το 2015 που προβλέπεται ακόμα πιο δυναμικό.
Α, σας ευχαριστώ για τη στήριξη του blog μου και για τις αναγνώσεις. Έχουμε ξεπεράσει τα 20.000 χτυπήματα.
Σε αγάπη και απεριόριστη εκτίμηση σε όλους σας και στους δρόμους που κάνετε λέγοντας
Μαρία Παπανικολάου
29/12/2014