 |
| Κατερίνα Κλεάρχου |
Παρακολουθώ ωστόσο πως τα τελευταία χρόνια εργάζεται ακούραστα με τον προφορικό λόγο με συνεχείς παραστάσεις στη Βόρεια Ελλάδα, όπου ζει (και όχι μόνο). Εκεί όμως κυρίως λέει και τραγουδά τις ιστορίες της.
Μου έστειλε πληροφορίες, λοιπόν, για μια από τις παραστάσεις της και άδραξα την ευκαιρία για να τη γνωρίσουμε λίγο καλύτερα!
Στο FB πάντα μου κάνουν εντύπωση τα θετικά της σχόλια και η ήρεμη γαλήνη που αποπνέει η πίστη της στο Θεό. Μια πίστη βαθιά που ακόμα και αν δεν τη γνωρίζεις την ίδια αισθάνεσαι οτι την συντροφεύει και οτι καίει μέσα της με ένα όμορφο ζωηρό φως. Γιατί το αισθάνομαι αυτό;
Μα γιατι, συχνά ευχαριστεί και δίχνει την ευγνωμοσύνη της με τα σχόλιά της μπροστά στο δρόμο που χαραξε και σε όσα αυτός της φέρνει εμπρός της. Ανθρώπους και εμπειρίες. Να είναι γερή να ακολουθεί το δρόμο της!
Σας μεταφέρω δυο λόγια για να τη νωρίσουμε καλυτερα και σας ενημερώνω πως θα είναι στην ΑΙΓΙΝΑ στομ χώρο ΘΕΡΣΙΤΗΣ την Κυριακή 31 Αυγούστου για την παράστασή της "Ακου τ' αηδόνι πως λαλεί και ιστορίες λέει":
Ερώτηση: Κατερίνα από που έρχεσαι και που πηγαίνεις; Πως
βρέθηκαν στο δρόμο σου τα παραμύθια;
Απάντηση: Mεγάλωσα στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, αλλά η καταγωγή μου είναι
από το Σπήλαιο Γρεβενών, την ορεινή Πίνδο, γεγονός που, είτε το θέλω είτε όχι,
καθορίζει τον τρόπο που αφηγούμαι, τις ιστορίες που επιλέγω και τα τραγούδια
που λέω...
Σπούδασα Θεολογία και Φιλοσοφία, εργάστηκα
ως καθηγήτρια Θρησκευτικών, ως κοινωνική λειτουργός σε κοινωνική υπηρεσία, αλλά
παράλληλα με όλα αυτά πάντα είχα καλλιτεχνικές αναζητήσεις και ανησυχίες
...ώσπου το 2008 παρακολούθησα το σεμινάριο αφήγησης και μυθοπλασίας της
δασκάλας μου Ανθής Θάνου.
Ερώτηση: Πως
διαλέγεις τις ιστορίες σου και τι σου αρέσει να αφηγείσαι περισσότερο;
Απάντηση: Οι ιστορίες που
επιλέγω να αφηγούμαι έχουν αγγίξει την καρδιά μου και πολλές φορές έχω νιώσει
ότι με έχουν επιλέξει αυτές για να τις πω....αγγίζουν το συναίσθημα μου, θέτουν
σε εγρήγορση την φαντασία μου...είναι σαν να υπάρχουν ήδη μέσα μου....
Με γοητεύουν οι ιστορίες που ενώ
φαινομενικά είναι ήρεμες και απαλές έρχεται μια στιγμή που ήρεμα και απαλά σε
δονούν και σου δίνουν την ανατροπή ....όπως είναι τα αφρικάνικα
παραμυθία...ιστορίες σοφίας...και διδαχής....
Ερώτηση: Θυμάσαι
τους δασκάλους σου στην αφήγηση, τι από αυτά που άκουσες σε συντροφεύσει πάντα;
 | |
| επί τω έργω |
Απάντηση: Θεωρώ τον εαυτό μου
τυχερό που βρέθηκα στο δρόμο της Ανθής Θάνου, της δασκάλας μου, μίας αφηγήτριας
που αγγίζει βαθιά συναισθήματα και όταν αφηγείται νιώθεις ότι παρακολουθείς μία
μυσταγωγία πολύτιμη. Μου μετέδωσε την αγάπη της για το παραμύθι, τον σεβασμό
στην μοναδικότητα του κάθε παραμυθά, θαυμάζω την απλότητα της και την αίσθηση
μιας άλλης εποχής που φέρει...την ευχαριστώ για όλα....
Από τις ιστορίες που έχω ακούσει με
συντροφεύουν πάντα το μουστάκι του τίγρη, ένα αγγλικό παραμύθι που μιλά για την
αξία της προσπάθειας, της υπομονής και του αγώνα να αποκτήσουμε κάτι που
θέλουμε, αλλα και το αφρικάνικο παραμύθι
«Ο φοίνικας και η πέτρα» που
υπογραμμίζει την δύναμη που μας προσφέρει ένα πρόβλημα… Είναι ένα παραμύθι
ελπίδας και αισιοδοξίας.
Ερώτηση: Πιστεύεις
πως οι άνθρωποι έχουν ανάγκη τα παραμύθια;
Απάντηση: Πιστεύω πως οι
άνθρωποι περισσότερο από ποτέ έχουν ανάγκη τα παραμύθια σήμερα... Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας και
κοινωνίας που έχουν ξεχάσει...αλλά με την πρώτη ευκαιρία που θα ακούσουν
παραμύθι χαίρονται...γαληνεύουν οι ψυχές...δακρύζουν...εκφράζονται...χαλαρώνουν...νιώθουν
αγάπη και τρυφερότητα...έτσι μου λένε...γιατί προφανώς το παραμύθι είναι μια
αγκαλιά...η αγκαλιά της μάνας, της γιαγιάς....είναι ένα χάδι...είναι παρηγοριά.....
Ερώτηση: Κάνε μια
ευχή για σένα και μια για τους παραμυθάδες και ρίχτη ...στο γιαλό των
παραμυθιών!
Απάντηση: Εύχομαι λοιπόν σε όλους τους παραμυθάδες
και σε μένα προσωπικά...να συναντούμε ιστορίες που να αγγίζουν τις καρδιές
μας....να τις τσαλαβουτάμε στην καρδιά μας και να τις κοινωνούμε στους
ανθρώπους...ο καθένας με τον δικό του μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο...με υγεία...αγάπη,
έμπνευση...και ευλογία Θεού....!