Η φωνή του παραμυθά είναι το μεγαλύτερο εργαλείο του...από κείνα τα πανάρχαια χρόνια ως σήμερα στις αγορές της Ανατολής και του κόσμου, όπου ακόμα υπάρχουν παραδοσιακοί παραμυθάδες, η ΦΩΝΗ αποτελεί τον κεντρικό μοχλό της αφήγησης. Ακόμα και στη δική μας έντεχνη προσέγγιση αυτής της πανάρχαιας τέχνης, που δεν υποτιμώ καθόλου. Ισα ίσα......Και μην παρεξηγηθώ. Δεν αναφέρομαι στην ορθότητα του λόγου, στην ευκρίνεια των συμφώνων και των φωνηέντων...στην ορθοφωνία δηλαδή. Στην εκφορά ...πως να το πω...
Ο παραμυθάς έχει υπόσταση μέσα από τη φωνή του. Δεν είναι τυχαίο πως οι λαϊκοί παραμυθάδες είναι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας συνήθως. Μεγαλώνοντας η φωνή αλλάζει, μεστώνει, μεγαλώνει, βαθαίνει, ακολουθεί ή καλύτερα ΣΥΝΑΝΤΑ την εσωτερική μας φωνή, αυτή που είναι γραφτό να μην ακουστεί ποτέ, παρά να μας συντροφεύει βουβά φωλιάζοντας μέσα μας...
Όπως το κύμα σκάει στο βράχο, έτσι και τα γεγονότα, οι εμπειρίες, τα χτυπήματα της μοίρας, οι χαρές και οι λύπες, σκάβουν, ξύνουν, αλλάζουν τη ΦΩΝΗ μας.
Ναι, τώρα πια πιστεύω πως η ΦΩΝΗ έρχεται με τα χρόνια. Είναι μια διαδικασία αργή αλλά καθοριστική για να συμπλεύσει η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ μας με την ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ μας φωνή.
Είμαι από τους αφηγητές που θεωρώ πως η τεχνική στη χρήση της ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ μας φωνής είναι απαραίτητη. Είναι ένα τεχνικό εργαλείο, ουσιαστικό και μάλιστα δυναμικό σε μια εποχή που οι λέξεις πρέπει να τονίζονται και να εκφέρονται σωστά για χίλιους δυο λόγους και ιδιαίτερα από τους παραμυθάδες, τους ιστορητές, τους ομιλητες...
Όμως η σύμπλευση της εσωτερικής και της εξωτερικής μας φωνή είναι μια άλλη διαδικασία. Δεν μπορώ απόλυτα να την περιγράψω και θεωρώ οτι και εγώ μόλις ακροπατάω σ αυτή τη μαγική αλλαγή...νιώθω και βλέπω σημάδια. Αισθάνομαι την εξωτερική μου φωνή να αναζητά την εσωτερική κάθε φορά που στους ώμους μου παίρνω νέες εμπειρίες, χαρές, νέα αισθήματα, απογοητεύσεις, δυσκολίες...ζωή... Αλλάζει η σχέση μου με τις ιστορίες...το βίωμα...
Μαζί με τις πρώτες άσπρες τρίχες στο κεφάλι μας, μαζί με τις πρώτες ρυτίδες στα μάτια μας, μαζί με τις πρώτες καφετιές κηλίδες στα χέρια μας έρχεται και η ευλογία της συνάντησης των δυο μας φωνών...
Σκέφτομαι την ευλογία να ακολουθείς ένα δρόμο που δεν έχει ανάγκη το δυνατό κορμί, τις αντοχές της νιότης, τη δύναμη του πάθους, αλλά τη ...σοφία, την εσωτερική αναζήτηση και τη σκέψη που φέρνουν τα χρόνια και η ηλικία...
Η ΦΩΝΗ του αφηγητή είναι υπόσταση, είναι παρουσία, είναι μια δήλωση από μόνη της. Τα χρόνια που περνούν λοιπόν ας μας φέρουν πιο κοντά στην εσωτερική μας φωνή..σ αυτή με τις σιωπές, τις εσωτερικές αναπολήσεις, τη δύναμη της ΙΔΙΑΣ της ζωής μας που μας δίνει και μας παίρνει, αλλά δυναμώνει τόσο πολύ την αφηγηματική μας ικανότητα...
Νεμέα, 22 Ιανουαρίου 2016
Μαρία Παπανικολάου
...και παραμυθού