 |
| Το εξώφυλλο του βιβλίου |
Επανέρχομαι μετά από λίγη ανάπαυση, αναγκαία και ικανή για ανανέωση μετά από ένα γεμάτο αφηγήσεις καλοκαίρι.
Ελπίζω να σας βρίσκω καλά αφηγητές και αφηγήτριες.
Σκεφτόμουν πως αυτό το blog είναι για μένα μια μακρά αναμέτρηση με τις σκέψεις και τις απόψεις μου και φυσικά εδώ κάνω ακριβώς αυτό: γράφω τις σκέψεις μου,καταθέτω τις απόψεις μου χωρίς φόβο και πάθος.
Καθημερινά και ακούραστα, διαβάζω, ψάχνω, ερευνώ, δοκιμάζω και αφηγούμαι. Αφηγούμαι πολύ και σε διαφορετικά κοινά.
Πιστεύω στη δύναμη της αφήγησης, πιστεύω στην ποιοτική δουλειά πάνω στο αντικείμενο.
Αυτό κάνω και σήμερα με αφορμή μια τρίτη ανάγνωση του βιβλίου "Άκου μια ιστορία" (εκδόσεις Ακρίτας), νομίζω κυκλοφορεί ακόμα. Σ αυτό το βιβλίο υπάρχουν κείμενα για την αφήγηση. Κείμενα που γράφτηκαν πριν το 1995 μιας και εκείνη είναι η χρονιά έκδοσης του βιβλίου. Την επιμέλεια έχει κάνει η Ντορίνα Παπαλιού. Περιλαμβάνονται επίσης συνεντεύξεις αφηγητών.
Στα αλήθεια πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Διαβάζοντας το βιβλίο τώρα, ο αναγνώστης και γνώστης του κόσμου της αφήγησης θα διαπιστώσει ένα πλήθος από αλλαγές στην προσπάθεια των νεο-αφηγητών να επανακαθορίσουν την τέχνη. Η αφήγηση έχει καταφέρει να σταθεί στα πόδια της και να απλώσει μια μεγάλη αγκαλιά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αφηγητές και αφηγήτριες από όλο τον κόσμο έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα δίκτυο άτυπο αλλά αποτελεσματικό στην προώθηση της αφήγησης, μιας τέχνης που χάθηκε για να ξαναξεπηδήσει μέσα από την ανάγκη της κοινότητας να ακούσει ξανά ιστορίες και να έρθει ξανά σε επαφή με μια τέχνη που χάνεται...την Τέχνη του Λόγου.
Στο βιβλίο περιέχονται κείμενα και συνεντεύξεις για την αφήγηση: του Μπεν Χάγκαρτυ, του Αμπί Πατρίξ, της Πομ Κλαϊτον και του Στέλιου Πελασγού.
Πολλά έχουν αλλάξει, ευτυχώς προς το καλύτερο. Όμως υπάρχουν και πράγματα που δεν έχουμε καταφέρει να κοιτάξουμε κατάματα πιστεύω.
Αντιγράφω κάτι στο οποίο στάθηκα αρκετά από την συνέντευξη του Γάλλου Αμπί Πατρίξ:
"Η απλότητα ή καλύτερα η φαινομενική απλότητα, της προφορικής αφήγησης συγκινεί τους σημερινούς ανθρώπους...Ο ιστορητής, με την απλότητα του και την ποιότητα που κουβαλά μέσα από τις ιστορίες του μπορεί πραγματικά να φωτίσει τον άνθρωπο. Αυτή είναι μια δύναμη, που όμως δεν έχει διάρκεια. Κάποιες φορές λειτουργεί και κάποιες φορές συμβαίνει το αντίθετο. Γίνεται ένα φρικτό one man show και το κοινό καταφεύγει στα συγκαταβατικά χαμόγελα ή στη βαριά συναισθηματική φιλικότητα - αντιδράσεις χαμηλής ποιότητας.
Υπάρχει μια ουσία στην προφορική αφήγηση, την οποία βρίσκει ο ιστορητής (ειδικά στι ξεκίνημα, όταν ψάχνει πραγματικά κάτι μέσα του) και η οποία διαπερνά το κοινό σαν βέλος...Νιώθω πως η ιστόρηση είναι σαν τη φωτιά πρέπει να τροφοδοτείται συνέχεια, για να μη σβήσει, με νέα πειράματα, με έρευνα με δουλειά προς συγκεκριμένους στόχους..."
 |
| Ο Αμπί Πατρίξ πρόσφατα |
Αυτό το κομμάτι με έκανε να σκεφτώ πολλά.
"Το κοινό είναι σκορπισμένο, έχει ανάγκη συγκέντρωσης", λέει πιο κάτω ο Γάλλος ιστορητής που έχει επισκεφτεί και τη χώρα μας.
Ετσι είναι. Είναι τελικά απλοϊκή η σκέψη πολλών απο εμας πως μπορεί να γίνει η αφήγηση "απλά" χωρίς δουλειά και έρευνα, χωρίς βαθιά γνώση. Αν καταφύγει κανείς σε ευκολίες τότε θα έχει να αντιμετωπίσει ένα διασπασμένο κοινό που ή θα επαναστατήσει ή θα παραδοθεί σε συγκαταβατικά χαμόγελα.
Υποκλίνομαι και σας αφήνω με άνω τελεία σχετικά με το τεράστιο αυτό θέμα
καλό φθινόπωρο αφηγητές
Μ.Π.