Μια "αγκαλιά" στο ΕΚΕΔΙΣΥ από τη Λίλη Λαμπρέλλη και το Γιάννη Ψαριώτη αυτό το Σάββατο

Από καιρό σκέφτομαι μια κουβέντα με την αγαπημένη μας Λίλη Λαμπρελλη για την αφήγηση. Θα την κάνουμε! Αυτή τη φορά όμως οι εξελίξεις μας πρόλαβαν. 

Η Λίλη ενώνει την "Αγκαλιά" που βοηθά τους πρόσφυγες στη Λέσβο με το Εθνικό Κέντρο Έρευνας και Διάσωσης Σχολικού Υλικού και διοργανώνεται μια βραδιά αφήγησης στην αυλή του Μουσείου στην Πλάκα (Τριπόδων 23) το Σάββατο 27 Ιουνίου, στις 9:00 το βράδυ. 

Τα έσοδα από αυτή τη βραδιά θα διατεθούν στην "Αγκαλιά" για να στηρίζει τους ανθρώπους που θαλασσοδέρνονται ζητώντας μια νέα πατρίδα...

Μιλήσαμε λίγο για αυτή την βραδιά και μοιραζόμαστε όσα είπαμε:

Μαρία: Λίλη μας αγαπημένη αφηγήτρια, δασκάλα και οδηγέ στα μονοπάτια της αφήγησης, κάθε φορά που σε φέρνει κάτι πίσω στην Ελλάδα χαιρόμαστε όλοι πάρα πολύ! Τι είναι αυτό που σε φέρνει ως την Πλάκα το Σάββατο 27 Ιουνίου; 

Λ.Λ. Ευχαριστώ πολύ, παρότι ούτε δασκάλα ούτε οδηγός είμαι.

Λέω παραμύθια και μοιράζομαι εμπειρίες σε σεμινάρια - αυτό

είναι όλο. Έτσι κι αλλιώς, η αφήγηση είναι δρόμος μοναχικός κι

ο οδηγός για τον καθένα μας είναι το κόκκινο σαν το αίμα νήμα

της αφήγησης. Αυτό μας οδηγεί εκεί που ονειρευόμαστε,

ανάλογα με το από πού ερχόμαστε και πού θέλουμε να πάμε:

Στο να γίνουμε πουλητές παραμυθιών ή στο να κλέβουμε με

αυταρέσκεια μια θέση στο (τόσο εφήμερο) κέντρο μιας

ομήγυρης ή στο να μάθουμε να δίνουμε το χέρι επί της ουσίας

στον διπλανό μας ή στο να συμφιλιωθούμε με τη ζωή και τον

θάνατο ή;...

Στην Πλάκα με φέρνει μια πρόσκληση του ΕΚΕΔΙΣΥ που την

τελευταία στιγμή, από μια συγκυρία, συνέδεσα με την

«Αγκαλιά», μια  οργάνωση ηρωικών εθελοντών, στη Λέσβο, το

νησί μου: ενός παπά, ενός αντικληρικού συγγραφέα βιβλίων για

παιδιά και δυο γενναίων γυναικών. Αυτός είναι ο πυρήνας. Στην

περιφέρεια βρίσκονται άπειροι ευκαιριακοί, μαγικοί βοηθοί –της

μιας βδομάδας, της μιας μέρας, της μιας ώρας, κυρίως ντόπιοι,

αλλά και Έλληνες και ξένοι τουρίστες στο νησί. Αυτό που τους

ενώνει είναι η κοινή πεποίθηση ότι η συρροή προσφύγων είναι

ένα ανεπίστροφο γεγονός: είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε

ευθυνόμαστε είτε όχι, η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή και

κυρίως στη Συρία, θα φέρνει βάρκες με απελπισμένους στα

παραμεθόρια νησιά του Αιγαίου, με πρώτη σε αριθμό

αφίξεων τη Λέσβο. Το να αρκεστούμε να πούμε ότι οφείλει να

τους φροντίσει (ή να αποτρέψει την άφιξή τους) το κράτος ή η

Ευρωπαϊκή Ένωση, οπότε το θέμα δεν μας αφορά, είναι μια

επιλογή. Το να συνειδητοποιήσουμε ότι ούτε το κράτος (που

έτσι κι αλλιώς είναι ανήμπορο) ούτε η Ευρώπη (κυρίως αυτή

που έχει την ευθύνη για τη μοίρα τους) θα ασχοληθεί με το

πρόβλημα -τουλάχιστον σίγουρα όχι σήμερα, τώρα-τώρα, μας

φέρνει μπροστά στο δίλημμα ή να τους αφήσουμε να πνιγούν (ή

να πεθάνουν στο δρόμο ή να πεινάσουν ή να διψάσουν) ή να

ασχοληθούμε με κάποιον τρόπο με το ανθρωπιστικό αυτό

πρόβλημα σαν ενεργοί πολίτες. Η «Αγκαλιά» επιλέγει να

καταγγέλλει την ανεπάρκεια του κράτους και της Ευρώπης μέσα

από μια υπεράνθρωπη δράση αλληλεγγύης. Πώς να μη

συμφωνήσω μ’αυτή τη στάση ζωής;

Μαρία: Ποια οφείλει να είναι η στάση του αφηγητή αυτή την εποχή του ξεριζωμού και της ξενιτιάς, τι κάνουμε εμείς όταν το "δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει πονάει τόσο πολύ, τόσους πολλούς;"

Λ.Λ. Ο αφηγητής παραμυθιών παρότι (σαν τα παραμύθια) είναι κάποιος που τρέφεται με ησυχία γι’αυτό και είναι σε συνεχή αναζήτηση ησυχίας – η φασαρία του κόσμου, το ανώφελο μπλα μπλα, η κάθε είδους φανφάρα του προκαλεί απέχθεια, συγχρόνως είναι βαθιά κοινωνικός, θα έλεγα μάλιστα ότι είναι ακτιβιστής, με την έννοια ότι τολμά να μπαίνει μπροστά και να λέει μια μεγάλη αλήθεια. Η αλήθεια που κρύβουν κυρίως τα μαγικά παραμύθια είναι ανατρεπτική. Ο παραμυθάς, είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι, είναι φορέας ενός λόγου ανατρεπτικού –ένας επαναστάτης και σαν όλους τους επαναστάτες είναι αιθεροβάμων. Έχει την τρέλα και τη σύνεση να ενσαρκώνει τον απλοϊκό και συγχρόνως σοφό, πανάρχαιο λόγο των παραμυθιών που μιλάνε για εμπιστοσύνη στη ζωή.

 Γι΄αυτό, είναι σε εγρήγορση μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία. Ιδίως όταν η δυστυχία αφορά αυτούς που σαν τους ήρωες των παραμυθιών «δρόμο παίρνουν και δρόμο αφήνουν». Η απάθεια των «λογικών» τον απελπίζει. Το σκεπτικό ότι «κάποιος άλλος οφείλει να ασχοληθεί» δεν τον αφορά. Τον αφορά ότι κάποιος ανυπεράσπιστος έχει την ανάγκη του κι εκείνος μπορεί να κάνει κάτι –μη τι άλλο, να τον παρηγορήσει, λέγοντάς του μια ιστορία.

Μαρία: Γιώργος Τυρίκος-Εργάς: «Σκατά στις παγκόσμιες μέρες του πρόσφυγα»! Η θεωρητική συμπαράσταση δεν έχει νόημα. Αλληλεγγύη στην πράξη –ό,τι μπορεί ο καθένας!Σκληρό; Αληθινό; τι;

Λ.Λ. Ο Γιώργος Τυρίκος-Εργάς είπε τη μεγάλη αλήθεια: «Σκατά στις παγκόσμιες μέρες του πρόσφυγα», δηλαδή σκατά στις φανφάρες των πολιτικάντηδων και των καιροσκόπων που εκμεταλλεύονται για την πάρτη τους τις «παγκόσμιες ημέρες» -σκατά στην καπήλευση του πρόφυγα ή οποιασδήποτε άλλης Ιδέας. Η μέρα του πρόσφυγα είναι η μέρα που ο πρόσφυγας βρέθηκε ανήμπορος μπροστά σου. Το ίδιο ισχύει με την παγκόσμια μέρα της αφήγησης. Η μέρα της αφήγησης είναι η μέρα που κάποιος σου ζήτησε με την καρδιά του να του πεις ένα παραμύθι.

Το υπόλοιπο εκτός εισαγωγικών κείμενο είναι η δική μου

απάντηση ότι η θεωρητική συμπαράσταση δεν έχει νόημα κι ότι

η αλληλεγγύη μετράει μόνο στην πράξη. Στην έμπρακτη βοήθεια

από το  υστέρημά σου -ενέργειας, χρόνου, χρημάτων- ό,τι

αντέχεις.

Μαρία: Θα σε δούμε ξανά μέσα στο καλοκαίρι;;;

Λ.Λ. Στην Αθήνα ίσως όχι, αλλά σίγουρα στη Μάρπησσα της Πάρου και στην πατρίδα μου, τη Μυτιλήνη. Σε κάθε περίπτωση, ευχαριστώ για τη φιλοξενία κι εύχομαι καλή αντάμωση, όποτε...

 Μαρία: Σε ευχαριστώ και ελπίζω να τα πούμε σύντομα!

Σάββατο 27 Ιουνίου 2015, ώρα 9 μ.μ.

Στην αυλή του Μουσείου, θα μοιραστούμε παραμύθια νυχτερινά, πλασμένα από τα χνάρια μιας άχρονης μνήμης που έχει να κάνει με τη ζωή, τον θάνατο, τον έρωτα. Ιστορίες παραμυθίας από τη Μυτιλήνη ως τους Ινδιάνους Ναβάχο, που μυούν στην ενηλικίωση, στην εσωτερική συμφιλίωση, στη λαχτάρα να θέλεις να ζήσεις άλλη μια μέρα.

Για μεγάλους και μεγάλα παιδιά

Αφήγηση: Λίλη Λαμπρέλλη

Μουσική: Γιάννης Ψαριώτης

Πληροφορίες. Κρατήσεις 2103250341

Είσοδος 7 ευρώ