Το ερώτημα αυτό έρχεται και ξανάρχεται από την πρώτη μέρα που ασχολήθηκα με τα παραμύθια, το Νοέμβριο του 2003!
Μα μπορεί κάποιος να ζήσει λέγοντας παραμύθια; Κάνοντας παραστάσεις;
Μεγάλο το θέμα και σχεδόν ατέλειωτο και αν είστε παραμυθάς και δεν σας έχει απασχολήσει τότε λέτε ψέματα μεγάλα και η μύτη σας αυτή τη στιγμή μεγαλώνει μεγαλώνει μεγαλώνει...
Για να σοβαρευτούμε όμως, είναι αλήθεια πως πολύς λόγος γίνεται και για τους χώρους στους οποίους λέμε παραμύθια και για τα χρήματα που "τυχόν" παίρνουμε. Δημιουργώντας αυτό το blog ήθελα να ανακινήσω τέτοια θέματα αλλά περίμενα λίγο να "ζεσταθούμε" για να αρχίσω.
Είναι ώρα πιστεύω γιατί οι εποχές είναι δύσκολες και οι παραμυθάδες περνάνε και αυτοί "κρίση" όπως και οι υπόλοιποι καλλιτέχνες.
Η άποψή μου και απάντηση στην νέα παραμυθού
Θεωρώ πως όποιος "μπαίνει" στο παραμύθι για να βγάλει χρήματα, πλανάται πλάνη οικτρά! Ή ζει σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν. Το παραμύθι δεν έχει ψωμί. Ναι, μπορεί να σε θρέψει (με πολλές δυσκολίες), δεν μπορεί να σε κάνει όμως πλούσιο. Θυμάστε την ταινία ΛΑΤΕΡΝΑ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ; Οι λατερνατζήδες δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν και από πανηγύρι σε πανηγύρι, θυμάστε και τον εκπληκτικό αυτό τύπο με το βιολί; Το μοναχικό καλλιτέχνη με το καπέλο; Ε αυτός για μένα είναι ο παραμυθάς.
Αυτός που βαδίζει μόνος, άντε με άλλον ένα μαζί και δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει και από πανηγύρι σε πανηγύρι (τρόπος του λέγειν), με ένα σακούλι παραμύθια και πολύ μα πάρα πολύ μεράκι.
Το παραμύθι είναι δρόμος, δρόμος μακρύς και δύσκολος και εσωτερικός αλλά και εξωτερικός. Κανονικός δρόμος δηλαδή, άσφαλτος, χωματόδρομος, μονοπάτι. ΔΡΟΜΟΣ, "με αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους τους παλιούς". Παραμυθάς και καναπές ή βόλεμα δεν πάνε μαζί. Είμαστε και για τους δρόμους και για τα πανηγύρια (με την καλή έννοια τώρα τα λέμε φεστιβάλ, εκδηλώσεις, κτλ) και γενικά είμαστε παιδιά της γύρας. Από το σπίτι σου παραμύθι δε γίνεται γι αυτό αγαπημένε παραμυθά πρέπει πρώτα από όλα να ξεκουνηθείς! Να ψάξεις να βρεις ανθρώπους να αγαπούν αυτό που κάνεις, να λες παραμύθια.
Ωραία, άντε και ξεκουνήθηκες, τώρα αρχίζει το άλλο μεγάλο θέμα: Να βρω κάπου να πω τα παραμύθια και τις ιστορίες μου. ΑΓΩΝΑΣ. Πρώτα από όλα γιατί πρέπει να εξηγήσεις τι είναι αυτό που κάνεις...Τα πρώτα χρόνια ήταν μαρτύριο, τώρα ε, όλο και κάτι έχουν ακούσει όλο και κάτι ξέρουν.
Μην φανταστείτε, στην Αθήνα, άντε και σε μερικές μεγάλες πόλεις. Αν βγεις λίγο πιο έξω, σκούρα τα πράγματα! Να ναι καλά όλοι οι παραμυθάδες που έχουν οργώσει την Ελλάδα και έχουν ρίξει το σπόρο. Ονόματα όλα γνωστά σε εμάς και στο χώρο αγαπημένοι, δάσκαλοι και εργάτες σωστοί. Και από παπούτσια έχουν λιώσει άπειρα, σιδερένια και πατημένα σε δρόμους κακοτράχαλους. Εμείς η επόμενη γενιά (the next generation) ε λίγο καλύτερα τα βρήκαμε, όχι όμως εύκολα. Οι επόμενοι από μας, πέσανε στην κρίση και τραβάνε μεγάλο κουπί.
Το θέμα είναι να προσπαθήσουμε όλοι για την αφήγηση. Να τη μάθει ο κόσμος και να τη μάθει καλά. Γιατί όλοι έχουμε παρακαλέσει ή προ-καλέσει παραστάσεις, εκδηλώσεις και φεστιβάλ, ώστε να μας συμπεριλάβουν και εμάς μέσα στα προγράμματα τους. Και ο κόπος, ο μόχθος των παραμυθάδων είναι πολύς για να πάει χαμένος...
Ας προσπαθούμε να λέμε ακόμα στα σχολεία (δυσκόλεψαν και αυτά με την τεράστια γραφειοκρατία για να μπεις μέσα να πεις παραμύθια), στις βιβλιοθήκες που ψυχογαγούν, στους χώρους πολιτισμού, στα θεατράκια, στα μπαράκια, στις πλατείες ακόμα και στο δρόμο. Είναι δύσκολα αλλά κάνουμε πράγματα με προσωπική δουλειά, αγάπη και κόπο για την αφήγηση που αγαπάμε.
Αν γκρινιάζεις για τις δυσκολίες , παραμυθά μου είναι σαν να αποφάσισες να γίνεις φούρναρης αλλά δεν θέλεις να σηκωθείς στις 4 το πρωί για να ζημώσεις. Αν στεναχωριέσαι που δε βρίσκεις χώρους να αφηγηθείς είναι σαν να μην ξέρεις πως ο παραμυθάς μόνο όταν γυρίζει μυρίζει!
Μεταξύ μας μπορεί να τρωγόμαστε να έχουμε αντιπάθειες ή συμπάθειες, έριδες και αντιζηλίες αλλά να λέμε βρε παιδιά, να λέμε παραμύθια γιατί ο κόσμος μας έχει ανάγκη και εμείς θα σκάσουμε σαν μπαλόνια αν δε λέμε. "Και εσείς εδώ κε συνάδελφε;" 'Ελεγε ο συμπαθής βιολιτζής στην ταινία. "Και εμείς, εδώ και εμείς ΕΔΩ!"
Με αγάπη και αγώνα Μαρία Παπανικολάου (και παραμυθού)
Έπεται συνέχεια... ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΑΙ ΑΜΟΙΒΕΣ.